?!...
-Etiraf edirem: esebileşende çox şirin olursan, gözelim...
Men senin gözelim-filan deyilem! Bir de meni bele çağırma!...
Anar rahat ve emin gülümesme ile qızın esebileşmesini izleyib yaxınlaşanda Fexriyye onu geriye iteleyerek çıxmağa cehd gösterdi.Amma eyni sehne tekrarlandı-Anar celd onun qarnını qucaqlayıb saçlarını iyledi.Qulağına eyilib xırıltılı sesle pıçıldadı:
-Gözelim...
Sanki bu söz bütün sehri ile qızdakı esebi tulladı bir kenara.Gözlerini yumub zeif şekilde müqavimet göstermeye başladı.Qırıq-qırıq sesle dedi:
-Bu...rax...me..ni...
Anar onu özüne daha da berk sıxıb nefesini boynunda gezdirmeye başladı.Bu son damla oldu.Fexiyye gözlerini yumub müqavimetini dayandırdı.Anarın öpüşleri onu sehrleyirdi.Bacara bilmirdi.Anar onun zerif boynuna öpe-öpe qulağına teref qalxıb “tehlükeli” ,ehtiraslı, xırıltılı sesi ile astaca soruşdu:
-Sen mene neylemisen bele?!...
-Heç ne...Men hheç ne elememişem...
-Yalan deyirsen...
Fexriyye titrediyinden ayaqüste gücle dayanırdı.Anar ellerini yavaş yavaş hereket getirerek onun qarnını sığallamağa başladı.
-Yox...Lazım deyil...Eleme..
-Özünü aldatma!...
Fexriyye gözlerini açıb qapadaraq ondan qurtulmaq üçün çabalamağa başladı, amma Anar onun müqavimetine inad qızı daha da berk sinesine sıxırdı.
-Niye etiraf etmek istemirsen?-xırıltı ile soruşub nefesini tekrar boynunda gezdurmeye başladı.
-Manyaksan sen...Burax meni...
Anarın qollarının boşaldığını hiss eden kimi celd aradan çıxdı.Anar hirsle elini masaya çırpıb gözlerini yumdu.Dodaqlarımı gemirib pıçıltılı sesle özü-özünü “ittaham” etmeye başladı:
-Lenete gelesen, Anar!...Gör ne haldasan!...
Axşam...
Anar gözlerini Lemanın yaşadığı evden çekmirdi, onun penceresinden gelen işıq qızın evde olduğundan xeber verse de sanki Anarı nese tutub saxlayırdı.Heyetde avara kimi dolaşıb dururdu.Tez-tez başını bulayaraq çiyinlerini çekirdi.Ellerini gah cibine salırdı, gah da çıxardaraq yumruqlayırdı.
“Ne olub mene?!...”
Telefonuna gelen zengden diksinib özüne

<< 1 ... 54 55 [56] 57 58 ... 132 >>