"Teessüf, bu defe salfetim yoxdu. Burnunun suyunu qoluna silmeli olacaqsan". Esitdiklerimle sanki ayaqlarım yere yapışdı. Bir deqiqe, bu sesin sahibini tanımışdım...Başımı hirsle qaldırıb acı dolu gözlerimi ona dikdim. Nece bu qeder qeddar ola biler axı?! Görmürdü mü halımı? O gözelim qara gözler bu qedermi kor idi?! Gözlerimi ondan ayırmadan bir addım geri atıb qollarından çıxdım. Bir an sanki buz baxışları yumuşamış kimi oldu. Çox qısa bir an...Her iki elimi geniş çiyinlerine yerleşdirib var gücümle iteledim. İri cüssesi yerinden terpenmedi bele.
"Çekil!" - gücle tapdığım sesimle dillendim. Meni eşitmemiş kimi zülmet baxışlarını üzümden çekmedi. Zehrimara qalasan! Getdikce eseblerim daha da gerilirdi.
"Çekil dedim, eşitmirsen?!" - bu defe sesimi daha da yükseltdim. Çenesi gerildi. Sert terzde bileyimden tutub meni özüne çekdi.
"Özünü ele al, meni deli etme, Qırmızı!" - sıxdığı dişlerinin arasından mırıldandı. Sinesi tez-tez enib qalxırdı. Mene bele davranmağına icaze vermemeliydim. Elimi gözlerime götürüb durmaq bilmeyen yaşları hirsle sildim.
"Burax qolumu" - boşda qalan elimi çiynine qoyub özümü ondan ayırmaq istedim. Ancaq bütün çırpınışlarım boşaydı. O qeder güclü idi ki...Bileyimi daha da berk sıxmağıyla üzümü turşutdum. İncidirdi.
"Sakit ol" - insanı ürküdecek sakitlikle dillendi.
Artıq gücüm qalmamışdı. Dodaqlarım arasından hıçqırığın qaçmasına engel ola bilmedim. Her şey üst-üste gelirdi. Hönkürmek isteyimi artıq basdıra bilmirdim. Buna dözmek o qeder çetin idi ki...Arxaya dönüb getmek isteyerken birden özümü onun qolları arasında tapdım. Güclü qolları bir sarmaşıq kimi belimi sardı. Bu qoxu...Bu istilik...Sanki ayaqlarım yere yapışdı. Heyatımda meni güclü qolları ile saran adam olmamışdı ki heç. Gözlerimi qapadım. Bu qollar, gücsüz bedenime sanki melhem olmuşdu. Menden icazesiz gözlerimden süzülen yaşlar beyaz köyneyini isladırdı. Qeyri-ixtiyari dodaqlarımdan hıçqırıq qopdu. Elinin birini başıma yerleşdirib sığal çekerken, digerini belime sıx

[1] 2 3 ... 8 >>