heçne demir?" - bu çaresiz ses mene aid idi? Susdu. Ne deyecekdi ki...Göz yaşlarım yene geri qayıtmışdı.
"Menim günahımdı...Menim..." - burnumu çekdim - "Onu tek buraxmamalı idim! Onunla getmeli idim. Lenete gelmiş iş ondan vacib deyildi!" - hıçqıraraq qışqırmağıma qarşı çenemi tutdu. Üzümü onu göreceyim şekilde çevirdi.
"Özünü günahlandıraraq heçne elde etmeyessen. Ne zaman geri qayıdacaq, ne de nenen sağalacaq" - bu adam meni yaralamaqdan hezz alırdı?! O gözlerde hezz alınmağın qırıntısı bele yox idi. Bes onda niye?!
"Burax meni!" - elimi çenemdeki eline yerleşdirib iteledim. Hereketime qarşı gözlerinde bir an çaşqınlıq yarandı, lakin celd heminki zülmetine büründü.
"Senin menim heyatım haqda ne qeder melumatın var ki. Menim haqqımda ne bilirsen?! Nenemin xesteliyi barede ne bilirsen?! - sona doğru artıq qışqırmışdım. Dehlizden keçen bir-iki insan ayaq saxlamış bize baxırdı.
"Sesinin tonunu aşağı sal!" - qıcadığı dişlerinin arasından qezeble mırıldandı. Gözlerinden qığılcım çıxacaqdı sanki.
"Sen de mene nece davranacağımı deme! Heçneden xeberin yoxdu" - bir addım geri getdi. Dodağının kenarı cüzi şekilde yana doğru qıvrıldı.
"Xeberim yoxdu?" - bu menasız sual da ne idi bele?! Ne demeye çalışırdı?! Yoxsa...
"S-en hekimle...?" - baxışlarından cavabımı almışdım. Lenete gelesen! Danışmışdı!
"Mene niye xeber vermedin?! Men burda saatlardı ezab çekerken. Ne haqqla?!" - sesimin yüksek çıxmasına mane ola bilmedim. Başımı itirecekdim. Hansı ara danışmışdı? Niye dememişdi? Gözlerim yumruq etdiyi eline sataşdı. Ele bir baxdı ki üzüme.
"Çünki hekimin deyeceklerini artıq bilirdin. Sadece sene bunu qebul etmeye vaxt lazım idi" - Susdum. Çaresizlikle gözlerimi qapadım. Bir daha anlamışdım. Gerçekleri inkar etmek mümkündü, ancaq yox etmek...imkansız. Qulaqlarıma dolan addım sesleri ile getdiyini anladım.
* * *
Hava qaralmış, güneş işığını gecenin zülmetine buraxmışdı. Quşların cıvıltısı ölüm sessizliyi ile evez olunmuşdu. Gözlerimi pencereden görünen ağacdan çekib

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 8 >>