yataqda sessizce yatan neneme çevirdim. Solğun siması ayın işığı altında parıldayırdı. Oturduğum stulda narahatlıqla terpenerek qollarımı qarnıma sıxdığım ayaqlarıma daha da sarıdım. Otağa sadece nenemin yaşadığını gösteren aletin saniyede bir vuran siqnal sesi hakim idi. Saatın neçe olduğu haqda heç bir fikrim yox idi. Belke gece idi. Belke de artıq güneş doğacaqdı. Bilmirem...Bildiyim tek şey Ayaz getdikden bir neçe deqiqe sonra hekimin geldiyi ve o zamandan bu stuldan terpenmediyimdi. Düzü, geler deye ümid edirdim ancaq gelmedi. Kim gelerdi ki? O qeder kömeyinden sonra teşekkür eşitmek evezine menim tenqidlerimle qarşılaşmışdı. Axmaq idim! Bu hereketimin başqa sebebi ola bilmezdi. Qapının açılmağı ile dehlizin işığı otağı aydınlatdı. Ardınca ise otağın gözçıxaran işıqları yandı. Celd ellerimi gözlerime götürüb ovuşdurdum. İşıq gözümü qamaşdırmışdı.
"Üzr isteyirem, Suay xanım, sizi görmedim" - deye qara saçlı, texmini menim yaşlarımda olduğunu düşündüyüm tibb bacısı üzrxahlıq edib yatağa doğru ireliledi. Evvelce şlanqdan axan suya diqqet yetirdi, sonra elindeki şprisi sistem torbasına keçirib içindeki maddeni buraxdı.
"Veziyyeti necedi?" - cılızlaşmış sesim otaqda gücle eşidildi.
"Bu haqda hekimden melumat alsanız daha yaxşı olar" - menim donmuş üz cizgilerime inad semimi terzde gülümseyib otaqdan çıxdı.
"Yene yalnız qaldıq he, nenem?" - aletin sesi menim fısıltıdan ferqsiz çıxan sesimi basdırdı. Özümü yapışmış veziyyete geldiyim stuldan zorla da olsa ayırdım. Çıxmadan önce son defe gözlerimi solğun simasında gezdirib, saatlardı oturduğum üçün yeni ayaq açmış körpeler kimi sarsaq addımlar ataraq otağı terk etdim.
Gece olmasına baxmayaraq dehlizde kifayet qeder insan var idi. Xestelik geceye, gündüze baxmırdı ki. Dikdabanımla evez etdiyim xestexana ayaqqabılarına minnet duyaraq uzun, dar dehlizde addımlamağa başladım. Gözüm kenarda sakitce dayanan kiçik qız uşağına sataşdı. Ağlayırdı...Dayana bilmeyib ona yaxınlaşdım ve tam qarşısında dayanıb dizlerimin

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>