üstüne eyildim. Meni hiss eden kimi yaşlı, mavi gözlerini menim mavilerime dikdi. Bir an duruxsundum. Öz uşaqlığımı görmüşdüm sanki.
"Niye ağlayırsan?" - özümü ele alıb soruşdum. Susdu ve gözlerime baxmağa davam etdi.
"De görüm kim xetrine deyib?" - danışdırmaq üçün yene cehd gösterdim. Burnunu çekdi ve bir şey söylemeden sağdakı otağı eli ile işare etdi.
"Kim var orda?" - içime qeribe narahatçılıq oturmuşdu. Susdu ve mavi gözlerini mene dikmeye davam etdi.
"Yasemen, sene dememişem tanımadığın insanlarla danışma?" - arxadan eşitdiyim qadın sesi ile ayağa qalxdım. Bize yaxınlaşdı, qezeb dolu baxışlarını mene gönderib uşağın elinde tutdu ve iti addımlarla yanımdan ayrıldılar. Men ise sadece, dodaqlarıma kederin kölgesi düşmüş gülüşle onları izledim. Heç olmazsa onu özgelerden qoruyacaq anası var idi. Derinden nefes aldım. Bunları düşünüb bitmek bilmez kederlerimin üzerine yenisini elave etmek vaxtı deyildi. Yeniden dehlizde irelilemeye başladım. Hekimin otağının qarşısında ayaq saxlayıb şehadet barmağımla qapıya ritmik şekilde vurdum.
"Buyurun" - deye gelen sesle heç tereddüt etmeden qapını açıb içeri daxil oldum. Otağa girer-girmez içime sıxıntı oturdu. Buraya da diger xestexana otaqları kimi beyaz reng hakim idi. Belke de meni sıxan otaq deyil, öyreneceklerimin ağırlığı idi.
"Qapıda dayanmayın, buyurun, eyleşin" - hekimin sesi ile düşüncelerimden ayrılıb masanın qarşısındakı stulda eyleşdim.
"Hekim, nenemin veziyyeti necedi?" - çox uzatmadan söze girdim. Gözündeki eyneyi düzeldib her iki elini masa üzerinde birleşdirdi.
"Terane xanımın leykoz olduğunu bilirsiniz yeqin ki" - başımı tesdiqleyici terzde salladım. Adi bir şeymiş kimi temkinli danışığı artıq eseblerimi tarıma çekirdi.
"Nenenizde bu xestelik olduqca irelileyib. Ağ qan hüceyreleri artıq kifayet qeder çoxalıb" - dayandı - "Hemçinin trombositlerde zeifleme neticesinde qanı qatılaşdıran hüceyrelerde de azalma çoxdur" - bezginlikle nefesimi buraxdım.
"Hekim, mene yeni bir şey deyin" - bunları artıq

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>