o gece hara getdiyimi bilmeden saatlarla dolaşdım
küçeleri. Heç kesin semaya baxmadığı xeyanet qoxulu
şeherde, bütün ümidlerimi şüşe kimi daşa çırpıb çilikle-
yen o qadının baxışlarını axtardım semada.
O gece başa düşdüm ki, insan iztirablarını dile getire
bilmediyi üçün şair olur. O gece anladım ki, daha meni heç
kes aldada bilmeyecek. İnandım ki, bedbext adamları – he-
yatdan heç bir gözlentisi olmayan ümidsizleri aldatmaq
mümkün deyil. Ve bütün yaşadıqlarıma reğmen ayaqda qalmağımın
yegane sebebini-içimdeki sonsuz sevgini besleyib
böyütmeye qerar verdim...
...Heyat öz axarında davam edirdi. Dostları artıq çox
nadir hallarda genc yaşında intihar etmiş şairi xatırlayırdılar.
Here bir informasiya agentliyinde, bir qezetde, bir neşriyyatda
başını qatırdı. Doğrudan da torpağın üzü soyuqmuş.
Nicatın ölümüne göz yaşı töken, nekroloqlar yazan qelem
dostları öz heyatlarına qaldıqları yerden davam edirdiler. Bir
de ne ede bilerdiler ki? Birce Elxan Daşdemir dözmeyib ölkeden
getmişdi. Orxana her defe zeng edende felsefi-psixoloji-detektiv
roman yazdığını deyir, hevesle romandan, romandakı
qehremanlardan danışırdı. Her defe Orxana eyni
şeyi deyirdi: “Doktor, bu romanın son feslini yazmağa sen
kömek edeceksen”. Şahine bu barede danışanda o da gülümsünüb,
Elxanı lağa qoymuşdu:
– Heqiqeten de ela ideyadır. Hetta men teklif ederdim ki,
ümumiyyetle romanı özün yazasan, doktor. Elxan müellim
feysbukda qızlara girişmekden bele sade işlere vaxt tapa
bilmir.
...Nicatın ölümünden artıq bir il keçirdi. Edebiyyat
saytları Nicatın şeirlerini yayımlayır, haqqında yazılan ya-
157
zıları yeniden çap edirdi. Orxan bütün prosesleri öz mü-
şahideleri ve araşdırmaları esasında Könülün sonuncu söhbetine
uyğunlaşdıraraq qeleme almışdı. Şahin herden Orxanı
çay içmeye devet edir, saatlarla söhbetleşir, herden Nicatı da
xatırlayırdılar. Nicat yavaş-yavaş unudulurdu...
...Könül yenice tanış olduğu deputat oğluyla şekille-
rini feysbukda paylaşır, Hikmete de,

<< 1 ... 104 105 [106] 107 108 ... 113 >>