toxtaqlıq ve rahatlıq
verir. Gece-gündüz intihar barede düşünürem.
164
165
Könülün gedişi de meni yaman yıxdı-, Hikmet Polis eşitme-
sin deye sesini qısdı.
Nicat söhbetin bu yere gelib çıxacağını gözlemediyi
üçün bir müddet susdu. Emin idi ki, Hikmetin olanlardan
xeberi yoxdur. Ele ise bes niye Könülden söz saldı? Nicat
qeyri-iradi elini viski şüşesine apardı. Stekanını doldurub,
birnefese başına çekdi:
– Hikmet, bilirsen...bilirsen...
– Bilirem, şair, bilirem. Sen de az xeyanet görmemisen. Seni
de çox aldadıb qadınlar.
– Yox. Yoooox...Eledir-, Nicat özünü itirdi.
Hikmet bir siqaret yandırıb elleri ile üzünü tutdu. Çiyinlerinin
qalxıb-enmesinden ağlamağı belli olurdu. Nicat
demeye söz tapmırdı. Bir ildir ki, Hikmeti ağladan o qadınla
mehz bu evde, bu otaqda defelerle sevişmişdi. Evin her nöqtesinde,
her guşesinde Könülden bir nişane vardı. Hikmet
bütün bunları görmeyecek qeder laqeyd ve diqqetsiz ola bilmezdi.
Nicat özünü toparlamalıydı. “Yox, Hikmetin heç ne-
den xeberi yoxdur” deye düşündü öz-özüne. Hikmet göz
yaşlarını elinin arxasıyla silib, siqaretin acı tüstüsünü ciyerlerine
çekdi.
– Bilirsen, şair ölüm nece gözeldir? Bütün ezblardan, bütün
xeyanetlerden yegane qurtuluş ölümdür...Ölüm xilaskardır
şair, xilaskar!
Hikmet getdikce sesini qaldırırdı.
– Yandır Hikmet, yaşamaq gözümden düşüb. Men de bir
gün asacam özümü, qardaş...
166
Polis otağa keçende Nicat ağzına geleni danışır, Hikmetle
birlikde intihar etmek barede berk mübahise edirdiler.
Hikmet ayıq olsa da, dayanmadan ölümden, intihardan danışırdı:
– Gel, asaq özümüzü, şair. Ya gözel bir qızın hörüklerinden,
ya da, cehennem heç olmasa senin kolleksiyandakı corablardan
intihar kendiri düzeldek özümüze...
– Corab, corablar....c...Nicatın dili artıq söz tutmurdu.
– He şair, senin yığdığın qadın corabları bizim üçün son şans
olsun. Ya da kesek damarlarımızı. Qoy bu murdar qanımız
axsın, axsın ve biz ebedi xoşbext olaq....
Nicat birteher ayağa qalxıb hamama keçdi.

<< 1 ... 109 110 [111] 112 113 >>