Güzgüde
qıyılmış gözlerine baxdı. “Yamayka” onu deli elemişdi. Güzgünün
qabağındakı ülgücü eline alıb dörd-beş defe bileyine
çekdi.
Kesikler o qeder de derin olmasa da, ağlını itirmek
üzre olan Nicat, hamamın soyuq döşemesine çökdü...
Hikmet Nicatın hamamda lengimeyinden istifade
edib otağı eşelemeye başladı. Paltar şkafının süyürmesini çe-
kende özünü saxlaya bilmeyib onun ünvanına çoxmertebeli
bir söyüş gönderdi. Polis tez-bazar Hikmetin başının üstünü
kesdirdi:
– Ay blyat, bu nedir?
Hikmet ikrahla üz gözünü turşudub, Polisi ele saldı:
– Bacının corablarıdır, yaxşı-yaxşı bax.
Polis deli kimi bağırdı. Qefilden Hikmetin boğazından
yapışdı. Himet müqavimet göstermeden ters-ters Polisin
üzüne baxdı. Polis özünü toparladı. Hikmet nifretle Polisin
sinesinden iteledi:
– Kişilenme eee...
167
Polis Hikmetin kimliyini sanki yeniden derk eledi.
Özünü ele alıb key-key Hikmetin üzüne baxmağa başladı.
Hikmet üz-gözünü turşudub, süyürmedeki corabları gözden
keçirmeye başladı. Şübhesiz ki, Könüle aldığı bahalı qara corablar
da burda idi. Polise bıçaq soxsan qanı çıxmazdı. Sanki
böyük bir qaya parçasının altında qalıb çabalayırdı. Nifret,
qezeb, utanc hisleri bir-birine qarışmışdı. Özüne yer tapa bilmirdi.
Deyesen corabların içinde arvadının da corablarını tanımışdı...
Her şey plan üzre gedirdi. Nicat Hikmetin düşündüyünden
daha çox serxoş olmuşdu. Nicat rezin elcekleri cibinden
çıxarıb Polisin üstüne atdı:
– Bacının corablarından yaxşı bir kendir hazırla! Men de gedib
Şanlı şairimizi hamamdan çıxarım.
Hikmet Nicatın haldan düşmüş bedenini birteher
yerden qaldırdı.
– Şair, bileyini ne tez kesdin? Biz ki birlikde intihar edecekdik?
– Edeee....cekdik? Yox, edek!
– Edek, şair, edek. Amma gelecek nesiller üçün, yaxınlar
üçün bir mektub da yazaq. Qanla mektub! Şairin qanıyla yazılmış
mektub! Senin hesabına tarixe düşecem, şair...
***
– Eh şair, şair... Bir gün seninle yan-yana dayanıb intihar
kendirini boğazıma keçireceyimi düşünsem,

<< 1 ... 110 111 [112] 113 >>