olmadı. Orduda baş veren vehşilikler ve esger ölümleri
bir-bir gözünün önünden keçirdi. Könülden de bir xeber çıxmadığı
üçün, saatlarla ordu, öldürülen esgerler, çaresiz valideynler
haqqında düşünürdü. Her şey bu qeder sade
olmamalı idi. Müharibe şeraitinde olan bir ölkede esger intiharları,
döyülürek, güllelenerek öldürülen esgerler vicdanlı
vetendaş kimi onu narahat edirdi. Doktor ölkesini çox sevirdi.
Az qala her gün eşitdiyi esger ölümleri geceler yuxusuna
girirdi. “Belke de orduya psixoloq lazımdır” – Orxan
düşündü. Tez de xatırladı ki, ölkede tehsilin veziyyeti çox
pisdir. Savadlı psixoloq tapmaq, onları orduyla işlemeye razı
salmaq da zülmdür. Bu cür davam etse düşmen qarşısına çı-
xaracaq esger tapılmayacaq. Hamıda orduya nifret yaranır.
Ümumiyyetle ölkede baş veren hadiseleri düşündükce
ruhdan düşürdü. Dostunun intihar etmesine sebeb de
bu ölke deyildimi? Meselen, indi felsefi bir romanın personajı
kimi kef ede bilerdi. Bextinden menim de bu cür ağır işe
girişmemeyim, onu getirib salmışdı intihar söhbetlerinin içine.
Yaşamağa, sevmeye sesleyen bir insan ne üçün intihar
etsin? Yaşatsaydıq belke de edebiyyatımıza, medeniy-
101
yetimize faydası toxunardı. Amma imkan vermediler, daha
doğrusu vermedik. Ya ele, ya bele...
“Nicatın ölümünde bu hansısa sefeh memurun barmağı
var. Men bütün qelbimle buna inanıram.” – Bax bu cür
düşünecek qeder siyasileşmek olmaz. Xahiş edirem menim
romanımı siyasileşdirmeyin. İmkan verin, işimizi görek.
Orxan metbexe keçib özüne tünd kofe hazırladı. Bu
gece sonuncu intihar cehdi haqqında yazını oxumalı, sabah
ise Nicatın dostları ile görüşmeliydi. Uzun müddetdi onlardan
xeber yox idi. Orxan özü teşebbüs göstermek, Nicatın
köhne dostlarını bir araya getirmek niyyetinde idi. Men ise
buna imkan vermerem. Çünki, romanı mesuliyyetle tamamlamaq
üçün faydalı işlerle meşğul olmaq lazımdır. Nicatın
dostları istedikleri vaxt görüşür, yeyib-içmeye de vaxt tapır.
Qısası, romanda icazesiz hereket eden

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 ... 113 >>