seviyyesiz
rehberlerden söz götürmek gündelik heyat normasına çevrilmişdi.
Son aylar övladımdan ayrı qalmağım, her gün artan borclarım me-
ni ele hala salmışdı ki, ancaq ölmeyi arzulayırdım. Çantamda gezdirdiyim
sirke turşusunu defelerle içib intihar elemek istesem de,
qızımın gözleri meni rahat buraxmırdı.
Her defe şüşenin ağzını açmaq isteyende, qızımın günahsız
ve mesum gözleri meni bu işden çekindirirdi. İşden çıxarılandan iki
gün sonra mende ele bir hiss yarandı ki, artıq heç kese lazım deyilem.
Her seher evden çıxanda çantamı yoxlayır, sirke tur-
şusunun yerinde olub-olmamağını yoxlayırdım. Sonra evden çı-
xırdım. Qeribe hissdir ölümü arzulaya-arzulaya gündelik heyata
davam etmek. Belke de bu boyda ümidsizliyimin içinde xırdaca bir
ümid vardı. Belke de özümden xebersiz o elçatmaz ümide tutunmuşdum...
Şeherin kenarında kiraye yaşadığım geceqonduda saatlarla
uzanıb tavana baxır, övladımı, onun gözlerini düşünürdüm. Borclarım
günden-güne artırdı. Taleyin qarğışına tuş gelmiş bebext bir
adamdım...
...Bütün çetinliklere baxmayaraq yeniden sevmek üçün
özümde güc tapmışdım. Hamıdan uzaqlaşıb intihara qerar verdiyim
günlerin birinde sevdiyim qadının telefonun o başından ge-
len titrek sesi meni fikrimden daşındırmışdı. “Özünü öldürsen seni
heç vaxt bağışlamayacam”, - demişdi. Yaşamaq üçün övladım ve
sevdiyim qadın en böyük sebebim olsa da, heç biri yanımda deyildi.
Heç birine elim çatmırdı. Tekdim. Teklenmişdim. Böyük bir boş-
luqda, iyne ucu boyda bir ümide tutunub yaşayırdım...
107
Ev kirayesini vere bilmediyim üçün ya internet klubda, ya
da qaldığım eraziye yaxın metro stansiyasının yanında tikintisi yarımçıq
qalan dükanda geceleyirdim. Geceler karton qutuları cırıb
özüme yataq düzeldirdim. Üstü açıq, karton qutuların üstünde yatırdım...
Savaşa-savaşa hiss edirdim ki, tükenirem. İşsiz idim. Borclarım
boyumu aşmışdı. Ev sahibine, qonşuluqdakı dükana, dost-tanışa
borcum olduğundan gizlenmeye yer axtarırdım. Ölümü ele
arzulayırdım

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 113 >>