esebileşmeye, behane ile görüşleri azaltma-
ğa başladı. Sonra ise, biryolluq yoxa çıxdı. Daha onu heç
vaxt göre bilmedim. Dostları Terlanın ailesinden küsüb Rusiyada
yaşayan dayısının yanına getdiyini deseler de,
inanmırdım. Meni pis veziyyetde qoyub getmeyi ile qetiy-
126
yen barışa bilmirdim. Kredit borcunun müeyyen hissesini
dostları ödese de, menim üzerimde qalan borc da az deyildi.
Maaşımın böyük hissesi borca gedirdi. İşlemeye yenice baş-
ladığım emlak bürosundakı müdirim menimle çox mehriban
davranırdı. Ancaq Terlanın hereketlerini bağışlaya bilmirdim.
Onun bu eblehliyi meni berk sarsıtmışdı...
…Orxan qaşlarını çatıb fikirli-fikirli Könüle baxırdı.
Artıq anlamışdı ki, Könülle söhbet etmeyin heç bir menası
yoxdur. Könül bütün fahişeler kimi ancaq qemli ehvalatlar
uydururdu. Ona ise Nicatın ölümü ile bağlı ipucu tapmaq lazım
idi. Böyük ehtimalla Könül növbeti defe Hikmetle tanışlığından
danışacaqdı. Onu ise Nicatın ölümü maraqlandırırdı.
Her defe Könülün qemli xatirelerinin burulğanında
başını itirirdi. Esebleri bu qeder uydurmaya, yalana hazır
deyildi. Sert şekilde elini masaya çırpdı:
– Könül, her şeyin bir heddi var. Bütün roman boyu senin
cefengiyatını oxucuya sırıya bilmerik.
– Ne roman, Orxan, neden danışırsan? Yoxsa bütün bu hekayeleri
Elxan Daşdemire danışacaqsan ki, roman yazsın?
– Yox…Bilmirem… Elxan yazmasa da, romanın müellifi bü-
tün bunları yazır axı.
– Romanın müellifi? Heç ne başa düşmedim? Könül teeccüble
çiyinlerini çekdi.
Orxan istedi ki, Könüle romandan, nesr enenelerinden
danışsın. Ancaq başa düşdü ki, bütün bunların yeri yoxdur.
Eger Orxanın yerine filosof Ramal burda olsaydı, her
şeyi xırdalığına qeder Könüle danışar, edebiyyatın çetinlikle-
rinden behs ederdi. Hem de ağ şerabın mestliyi ve süstlüyü
yavaş-yavaş onu sermest edirdi. Könüle cavab vermeden
düymeni basıb, ofisiantı çağırdı:
– Zehmet olmasa hesabımızı getirin.
127
Ofisiant nezaketle gülümsedi:
– Narahat olmayın doktor. Hesabınızı romanın

<< 1 ... 82 83 [84] 85 86 ... 113 >>