aydınlaşdırmasaydı, yeqin ki, Orxan baş götürüb hansısa
bir hekayeye-zada qehreman gedecekdi. Orxan fikirli-fikirli
bir siqaret yandırıb tüstünü acgözlükle ciyerlerine çekdi. Artıq
siqaretden de bezmişdi. Adi heyatda siqaret çekmese de,
müellif onu roman boyu emelli-başlı aludeçiye çevirmişdi.
...Könül bir az lengise de gelib çıxdı. Güle-güle salamlaşdı.
Orxanın üzündeki gerginlikden onun çekdiyi ezabı
başa düşürdü. Eslinde onun üçün de bu romanda qehreman
olmaq xoş deyildi. Bütün işi-gücü tökülüb qalmışdı bir
terefde, gece-gündüz beynini Nicatla bağlı lazımsız xatire-
lerle meşğul edirdi. Eslinde bütün günah müellifde idi. Kö-
nüle ele gelirdi ki, bu roman yazılmasa, daha yaxşı olardı.
Kime lazımdır axı intihar etmiş bir şairin sevgi hekayesi?
Dünya yazıçıları bu cür sevgi hekayelerini cemi bir absazda
ustalıqla yazıb keçirler. Könül onu sürüyüb bu eserin süjet
xettine salan yazıçıya nifret etmeye başlamışdı. Aralarındakı
sevgi de, münasibetler de onu bezdirmişdi. Üstelik de bele
ağır xatireleri yeniden xatırlamaq onu incidirdi.
Bele tez-tez söhbetlere girişmek istemirem, amma
Könül qetiyyen menden narazı qala bilmez. Onun mene ver-
131
diyi eziyyetlerin yanında roman personajı olmaq toya getmelidir.
Aylarla onun sevgilisi rolunu oynamışam. Beyem
asandır bu qeder xeyanete dözmek, ezab çekmek, ağlamaq?
İndi canı çıxsın romanın içinde çabalasın.
Hele nerd olsaydı doktorla oynadırdım onu. Axırda
da “dü-bir” ayağında saxlayıb uduzdurardım.
Könül beynindeki qarmaqarışıq, rabitesiz, nizamsız
fikirleri bir kenara atıb Orxanla hal-ehval tutdu:
– Doktor, yorğun görünürsen...
– Bezmişem. Her şeyden. Yorulmuşam.
– Araşdırmanı dayandır. Normal heyata dön. Unut.
– Bacarmıram. Axı zalım balası dayanmadan bizim haqqı-
mızda düşünür. İmkan vermir öz heyatımı yaşayım.
– Anlayıram. Oxşar problemdir.
– Danışacaqsan?
– He.
– Hikmetle nece rastlaşmağınızı keçek?
– Yox.
– Yaxşı, bir şertle ki, uzatmayacaqsan.
– Çalışaram...
Könül qısa ve

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 113 >>