deyende hönkürtümü
saxlaya bilmedim... Sonra her şey çox süretle baş
138
verdi. Heç vaxt xeyalını qura bilmediyim anlar, deqiqeler ya-
şadım onunla. Her şey çox kederli, inanılmaz ve möhteşem
idi. Onu sevirdim...”
Orxan yazını bitirende Könül heykel kimi dayanıb,
gözlerini namelum istiqamete zillemişdi. Gözlerinden yaş
süzülürdü. Göz yaşları daş heykelin üzünden süzülen yağış
damcıları kimi sinesine damcılayırdı. Orxan da tutulmuşdu.
Ahmet Kayanın “Mahur Beste” mahnısı ortalığı kedere qerq
elemişdi...
Könül üzünde anlaşılmaz bir ifade, tez-tez siqaret sü-
mürür, elindeki salfetle gözünden qeyri-ixtiyari axan yaşı,
burnunun seliyini silirdi. Artıq danışdıqca her şeyin anlamı
itir, biganeleşirdi.
...Hikmetden ayrılanda yaxşı yaşamağa, bahalı paltarlar
geyinmeye alışmışdım. Metrodan, yarmarkadan alış-
veriş edenlere lağ edirdim hemişe. Nicat ise hemişe pulsuzluqdan,
işsizlikden gileylenirdi. Onun bütün paltarları
menim şerfimden da ucuz idi. Onunla görüşdüyümü hamıdan
gizletmeye çalışırdım. Hikmetden ayrılan kimi refiqe-
min kiraye qaldığı eve köçmüşdüm. Evde müxtelif sebeblerden
erinden ayrılmış dörd qadın da yaşayırdı. O menzilde
yaşayan qadınların heç biri xoşbext deyildi. Hamımızın taleyinde
atılmışlıq, tenhalıq ve sahibsizlik vardı. Kimse evden
çıxanda arxasınca qeybet başlayırdı. Nicat meni orda çox
qalmağa qoymadı. Kömekleşib ev tapdıq. Dostu Şahinin kö-
meyi ile o xarabadan yeni eve köçdük. Her gün zengleşirdim.
Şerait ve şertler ele idi ki, onu itirmekden qorxurdum.
Hikmetden ayrılandan sonra Nicat mene qarşı bir az soyumuşdu.
Bilirdim ki, unuda bilmediyi başqa bir qadın var.
Hemin qadından ayrılmaq ona pis tesir etmişdi. Tez-tez özü-
139
nü, meni günahlandırır, o qadından ayrıldığı üçün özünü
yamanlayırdı.
Köhne tanışlarımdan biri – deyesen “CCH” radiosunun
Bakı bürosunda işleyirdi – mene aşiq olmuşdu. Üç
uşağını atıb menimle evlenmek isteyidi. Bütün günü kölge
kimi meni izleyir, gece-gündüz feysbukda zehlemi

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 113 >>