meni
çağırır, yüksek vedler, bexşişler, pul boyun olur, yoldan çı-
xarmağa çalışırdılar. Nicat sanki bütün bunları hiss etdiyi
üçün meni daha çox qısqanırdı. Herden patronlarımın mü-
nasibetini ona danışanda özünden çıxır, menden teleb edirdi
ki, bir daha ofise ayaq basmayım. Sonra inandırırdım onu.
Emin edirdim.
...Eslinde bütün bunlar roman-zad deyil. Menim ya-
şadıqlarımın, gördüklerimin yaza bildiyim çox cüzü bir hissesidir.
Bunu niye etdiyimi bilmirem. Çekdiyim ezablardan
xilas olmaq cehdi deye bilersiniz bu duruma. Qınaya bilersiniz.
Belke de heç biriniz delicesine sevdiyiniz qadını her
gün bir az itirmemisiniz. Bu unutmaq üçün uydurduğum,
özüme verdiyim tesellidir. Onu yazmaq, yaza-yaza beynimde,
düşüncelerimde bitirmek arzusundan yarandı bu qarmaqarışıq
ideya. Unuda bilmediyim xatirelerden xilas olma
cehdidir bu yazılar. Amma esebim bura qeder dözdü. Daha
bu xatirelere qayıtmaq, o sefeh günleri xatırlamaq istemirem.
Amma Orxan öz işini görecek. Könülü dinlemeye, onun hekayesini
öyrenmeye söz verib...
141
...Könül qefilden susdu. Elini atıb siqaret qutusundan
bir siqaret çıxardı. Araya ağır bir sessizlik çökdü.
Könül sanki danışdığı ehvalatlardan, uydurduğu hekayelerden
yorulmuşdu. Danışdıqca içinde nelerinse qırıldığını hiss
edirdi. Yorulmuşdu...
Qefilden elini masaya çırpıb, dik-dik Orxanın üzüne
baxdı:
– Bilirsen ne var? Men patronlarımın ikisiyle de, onların yaxın
çevresindeki kişilerle de yatdım! Mene pul lazım idi ve
Nicat lütün, avaranın biri idi! Pullu kişileri tora salmaq, özü-
me aşiq etmek xoşuma gelirdi. Onlar deryadan bir damcı
verseler de, bu meni xoşbext etmeye kifayet edirdi. Heyatımı
menasız bir şairle çürüde bilmezdim. Hikmetin dostlarıyla
da yatmışam. Bir-iki genc yazara da şans vermişem. Sene ne
lazımdı? Nicatı öldüre bilecek sebebleri tapmaq? Onu qehreman
etmek? Boş şeydir. Nicat özünü ancaq axmaqlıqdan
asa bilerdi. Her şeyin bir sonu olmalıydı. Men xeyanet edirdim,
o ise oturub ağlayırdı. Meni bu

<< 1 ... 93 94 [95] 96 97 ... 113 >>