Hikmetin söhbetidir...
– Hikmet, indiye qeder seninle bu barede danışmamışam.
Xetrini istediyim üçün, terbiyene, davranışlarına, mövqeyine
göre susmuşam. Amma ele şeyler var ki, susa bilmirem. Se-
nin rahatlığın, heç ne olmamış kimi davranmağın meni ese-
bileşdirir. Ola bilmez ki, bu söz-söhbetler senin qulağına
çatmasın.
– Qardaşım, hansı söz-söhbetden danışırsan? Eger Könülle
bizim ayrılmağımızdan danışırsansa, düz eşitmisen. Men
artıq senin bacınla birlikde yaşaya bilmirem. Könül de bunu
istemir. Qerarını verib. Bu söhbeti uzatmağın yeri yoxdu.
Ayrılırıq.
– Hikmet, men başqa şeyden danışıram! Senin arvadın, me-
nim bacımdır. Onun haqqında yayılan dedi-qodu meni çox
narahat edir. Ayrılmağınıza bir şey demirem, men yayılan
söhbetlerden narahatam. Bilirsen camaat nelerden danışır?
Oturub birlikde aydınlaşdırmalıyıq bu söhbetleri. Seni bilmirem,
men bu söhbetlerden narahatam. Onsuz da eseblerim
yerinde deyil ve bundan o terefe dözmek fikrim yoxdur. Namus
hessas meseledir!
144
– Görüşerik, Polis qardaş. Sen özünü çox incitme. Bu hadise
tek bizim başımıza gelmir. Evlenmek ne qeder sade mesele-
dirse, boşanmaq da bir o qeder sadedir. Lütfen, heç neyi bö-
yütme. Könülle iki medeni insan kimi ayrılmağımız daha
yaxşıdır. Bunu namus söhbetine, düşmençiliye çevirmeyini
istemezdim. O öz heyatını seçib. 30 yaşı var. Qerar vermek,
onu heyata keçirmek haqqı var.
– Men Könülün verdiyi qerara güvenmirem. Burda söhbet
menim ailemin namusundan gedir. İstemirem ki, her cındır
arxamca ağzına geleni danışsın! Başa düşdün? Bu menim
üçün çox ciddi meseledir!
– Oldu qardaş. Görüşerik hökmen! İndi gömrükdeyem.
İrandan gelen malları qarşılayacam. Hefte içi rahatlıqla gö-
rüşüb danışarıq.
– Oldu. Helelik!
Hikmet telefonu söndürüb masanın üstüne atdı.
Kresloya söykenib qarşısındakı soyumuş çaydan bir udum
aldı. Heyatı ağ-qara film kimi gözlerinin önünde canlanma-
ğa başladı. Anası onları uşaq evine verende 3 yaşı vardı.
Atası ölende ise 2 yaşındaydı.

<< 1 ... 95 96 [97] 98 99 ... 113 >>