görürdüm.
-Bu cür sözlere ehtiyac yox idi amma. - üzümü ona teref döndermeden dillendim.
-Amma barışdıq, he? - gülümseyerek yanağımdan öpdükde toyda olduğumuzu nezere alıb meseleni daha da uzatmadan başımla razılıq verib gülümsedim.
Biraz keçmiş artıq her şeyi unudub toyu gözel abu-havada başa vurmuşduq. Sabahı günü axşam yığışıb Sankt-Peterburqa qayıtdıq. Meryemgil ise hele bir müddet sonra qayıdacaqdı.
Canımda o qeder yorğunluq vardı ki, seheri heç vaxt etmediyimi edib-işe de gecikmişdim. Saat 10-da iclas vardı deye qaçaraq özümü şirkete çatdırıb utancaq halda iclas keçirilen otağa girdim. Celal meni gördükde başı ile eyleşmeyimi işare etdiyi zaman asta addımlarla yerime keçmek isteyirdim ki, eşitdiyim sese donub yerimde qaldım:
-Vezifenizin qaldırılması size iclasa gecikme haqqı verdiyini bilmirdik, Liliya xanım.
Başımı qaldırdıqda hemin şexsi tanımışdım. Bu ki, Aydın Heyderov idi.
-Olmaya memar kömekçisi olduğunuz günler üçün darıxmısınız?
Onun ikinci cümlesinde artıq hiss edirdim ki, yer ayağımın altından qaçır. Özümü güclükle stula söykeyib beynimde ona deyilecek uyğun cavab axtarsam da donub qalmış, ağzımı aça bilmirdim.
-Aydın, Liliya xanım mesuliyyetsiz deyil. İlk defedir bele bir hal baş verir. Hem onsuz yeni başlamışdıq biz. Keç otur, Liliya.
Başımla razılıq verib keçib eyleşdim. O qeder dolmuşdum ki, boğazım qıcıqlanır, ağlamamaq üçün özümü güclükle saxlamışdım. Tek isteyim bu lenete gelmiş iclasın tez sona çatmağı idi. Diger memarımız Arturla birge yeni layihenin ilk versiyasını bölüşdükde düzü, sözü Artura verib özüm bir kenarda dayanmışdım. Qorxurdum ki, ağzımı açsam özümü saxlaya bilmeyib ağlayacağam. Aydının esebi baxışları ise hele de üzerimde gezirdi. Nehayet, iclası bitirdikde Celal mene doğru gelib:
-Sen onun her dediyini üreyine salma. Sene demişdim o hedsiz mesuliyyetlidir deye qarşısındakılardan da bunu gözleyir. - deyerek gülümsedi.
-Yox, narahat olmayın, her şey yaxşıdır. - söyleyib öz otağıma keçdim.
Günüm ele "gözel"

<< 1 [2] 3 4 5 >>