başlamışdı ki, axşama qeder her şey ters gedirdi sanki. Sözün esl menasında günüm zeher olmuşdu. Bir daha Aydını görmemeyi ümid ederek öz işimle meşğul olmağa çalışırdım. Ancaq veziyyet ele getirmişdi ki, yeni işle bağlı olaraq tez-tez ya iclaslarda ya da Celalın otağında birge olurduq ki, onda da qanlı baxışlarını üstümden çekmirdi.
Aydının şirkete gelişinden bir hefte keçmişdi ki, Celal mene zeng edib otağına çağırdıqda hemişekitek hevesle otağına gedib Aydını da orda görüb ne yalan deyim sakitleşen sinirlerim yeniden oyanmışdı.
-Keç, Liliya. Dünen Aydınla layihenin axırıncı versiyasına baxırdıq bir şey diqqetimizi celb eledi.
-Aha. Buyurun.
-Arturun dediyine göre senin fikrindi. Ona göre seni çağırdıq.
-Siz deyesen 18-ci esrden qalmısınız. Yoxsa bunun başqa cür açıqlaması ola bilmez. -Aydının aniden coşmasına men de, Celal da donub qalmışdıq.
-Başa düşmedim. - özümü ele alıb dillendim.
-Evlerin barokko üslubunda dizayn edilmesi ne demekdir? Siz ne etdiyinizi bilirsiniz?!
-Beli, bilirem. Bütün evler müasir üslubda dizayn edilecek deye bir qayda-qanun olduğunu zenn etmirem.
-Qayda-qanun menim sözümdür. Ne vaxt öz evinizi inşa etseniz onda istediyiniz üslubda edersiniz! İndi gedin nece etmisinizse ele de deyişdirin! - Aydın sesini qaldırdıqca günlerdir yığılan esebim dolub daşırdı yavaş-yavaş.
-Burda memar sizsiniz yoxsa men? Eger siz daha yaxşı bilirsinizse buyurun bu kağızlar bu da qelem. Özünüz hell edin! -Celalın qarşısındakı layihe kağızlarını eseble götürüb onun qabağına qoyaraq bir saniye bele gözlemeden otaqdan çıxdım.
Özümü nece sıxmışdımsa otağıma girdiyim anda gözyaşlarımı saxlaya bilmeyib axıdırdım. Doğrudan da daha burda qalmaq fikrinde deyildim. Men ki bacarıqlı memar idim. Her istediyim yerde iş tapa bilerdim. Her günümü Aydınla üz-üze keçirmek, artıq söz eşitmek niyyetinde deyildim. Qarşımı kesen tek şey Celala olan hisslerim idi. Aniden ağlıma gelen onu bir daha görmemek düşüncesi meni yolumdan saxlasa da yene fikrimden dönmek

<< 1 2 [3] 4 5 >>