niyyetinde deyildim. Qapının taqqıltısını eşidib gözlerimi silib keçib masamda eyleşdim.
-Liliya... - qapıdan azca eyilen Celal meni sesledikde
-Buyurun. - deye güclükle sesimi çıxardım.
-Men Aydının adından senden üzr isteyirem. Men seni bu meseleni müzakire edek deye çağırmışdım, ancaq heç özüm de bilmedim birden-bire ne oldu.
-Ehtiyac yoxdur. Men daha burda qalmaq niyyetinde deyilem. Aydın bey daha yaxşı bir memar tapar özü üçün.
-Bu ne danışıqdır ki? Sen heç yere getmirsen. Aydının sözüne qalsa gerek bu şirketde bir Allah bendesi qalmasın. - Celal bu defe ürekden gülümsedi.
-Men her defe Aydın beyin sözlerini eşitmek mecburiyyetinde deyilem.
-Men onunla danışacağam. Bir de bele hadise olmayacaq. Razılaşdıq?
Celalın qarşısında doğrudan da bayaqdan öz-özüme dediyim bütün sözleri unutmuş, heç özüm de bilmedim nece oldu amma razılaşmışdım.
Axşam işden çıxarken telefonda Meryemin zengini görüb o qeder sevinmişdim ki, bir anda gün boyu bütün olanları unutmuşdum.
-Sizin deyesen bura qayıtmaq fikriniz yoxdur.
-On gün sonra gelirik. Hem sene deyecek sözlerim var. - gözümde Meryemi canlandırıb indi ağzının nece qulaqlarına getdiyini tesevvür edirdim.
-Xeyir ola?
-Telefon söhbeti deyil. Gelende mütleq danışacağam.
-Yoxsa senin de toyuna hazırlaşırıq? - gülerek dillendikde bu sözüm Meryemin üreyince olmuşdu ki, heç ne demeden sadece güldü.
Maraq meni boğsa da daha bu söhbetin üzerinde çox dayanmayıb Leyla ile de danışdıqdan sonra zengi sonlandırdım.
Sabahı günü işe getdikde otağıma girerken Aydını görsem de özümü görmemezliye vurub içeri keçmek isteyirdim ki, o mene doğru iri addımlarla gelib:
-Axır dediyini eletdirdin. -söyledikde doğrudan da mene gülmek gelmişdi.
-Memar menem, Aydın bey. Tebii ki, ele de olmalıdır. - deyib birbaşa otağıma keçdim. Arxamda nece bir üz ifadesi qoyduğumu ise az-çox hiss edirdim.
Günlerdir ilk defedir ki, bu otağa gülerüzle girirdim. Yerimi rahatlamaq isteyirdim ki, Aydının katibesi Yelena mene zeng edib Aydının meni

<< 1 2 3 [4] 5 >>