"Nene yavaş" - qoluna girdim ayağa qalxmasına kömek etmek üçün. Nehayet ki, bir hefte sonra sıxıcı xestaxana divarlarından xilas olurduq. Bir daha bura qayıtmamağı dileyirdim, sadece.

"Qorxma, qızım, nenenin hele canı suludu" - gülümseyerek mene tutundu.

"Ona ne şübhe" - istehzayla dillendim. Çetin günleri geride qoymuşduq. İndi daha yaxşı idik. Hem nenem, hem de men...

"Hazırsız?" - deye Nermin içeri girdi. Alnı qırışmışdı. Gergin görünürdü.

"He, sen hell eledin?"

"Elbette" - kenardakı nenemin paltarları ile dolu çantanı eline aldı. Gülümsedim. Canım refiqem...Bir hefte erzinde demek olar ki, yanımdan ayrılmamışdı. Kim ne deyir desin, dostluq çox deyerli bir şeydi. En azından özün seçe bilirsen.

"Gedek onda".

____________________________________________________

Yuxarıdakı şkafa uzanıb yemek üçün üç eded boşqab çıxardım. Soldakı çekmeceni çekib üç eded de çengel çıxarıb boşqablarla birlikde siniye yerleşdirdim.

"Suay, sene bir şey demeliyem" - Nerminin gergin sesi ile el saxlayıb ona teref çevrildim.

"Nese olub?".

"Bayaq xestexana xerclerini ödemek isteyende artıq ödenilmiş olduğunu dediler". Ne?

"Deqiq? Bele bir şey mümkün deyil axı" - nenemin eşitmemesi üçün sesimi mümkün qeder qısdım.

"Vallah, Suay, men de evvelce teeccüblendim, ancaq heç bir sehvlik olmadığını dediler" - çiyinlerini çekdi - "ödenilib". Bu nece ola bilerdi axı? Kim ödeye bilerdi?

"Kim ödeye biler ki?"

"Belke" - gicgahını qaşıdı - "belke Arif bey ödeyib?".

"Yox, yox ele bir şey mümkün deyil. Arif bey telefonda mene teklif etmişdi, ancaq ehtiyac olmadığını ona bildirmişdim". Kim ola bilerdi axı?

"Her neyse, yemekler soyuyur keçek süfreye sonra aydınlaşdırarıq" - elime sinini alıb metbexden çıxdım.

Son tikemi de ağzıma qoyub stulda geriye söykendim. Bir heftedi xestexana yemekleri yemekden bağırsaqlarıma yapışmış medem bu gün bayram etmişdi. Gözümü süfre başındakılar arasında gezdirdim. Görünür, yemeklerden razı qalan tek men

[1] 2 3 ... 8 >>