hazırda. Özüm de bilmeden Aydının arxasınca gedir, otağına girdikde ise Artura ne ise söyleyib otaqdan çıxartmışdı. Men özümde deyildim deye balaca uşaqtek Aydının dediklerine riayet edir, menden tutaraq stula oturtmağına fikir bele vermirdim.
-Liliya... - o, zerifce elimden tutub meni sesledikde başımı ehmalca yuxarı qaldırdım.
-Yaxşısan? Ellerin buz kimidir.
Aydının sözleri qulağıma çatdıqca derk edirdim ki, özümü ele almaq vaxtıdır. Burda oturub hele bir neçe gündür tanıdığım insanın qarşısında öz acizliyimi göstere bilmezdim.
-Deyesen tezyiqim düşdü ona göre biraz narahat oldum. Yaxşıyam. - mecbur gülümseyib ayağa qalxdım.
-Otur! - Aydının bir anlıq qışqırtısına heç ne etmeden qalxdığım kimi yerime oturdum.
-Yıxılıb üz-gözünü dağıtmaq isteyirsen?! Seni burda öldüren yoxdur! Beş deqiqe otur özüne gel sonra çıx get.
-Men... - her şey az imiş kimi indi de Aydının qışqırtısına tamam kövrelmiş, az qala ağlayacaqdım. - doğrudan yaxşıyam. - deyib daha da gözlemeden çıxıb otağıma getdim.
İçeri keçdikde özümü masama tullayıb baş-beynimi sakitleşdirmek istesem de bugün deyesen mümkün olmayacaqdı. Meryemin meni gözlediyini gördükde yene gücle tebessüm edib yanına yaxınlaşdım.
-Sen deyesen menden incidin, he? - Meryem narahat halda soruşduqda anladım ki, ne qeder gizletmeye çalışsam da özümü biruze vermişem.
-Yox. O ne demekdir? Niye inciyim?
-Besdir Lili. Men ki seni tanıyıram. Bilirem sene teklikde ve daha evvelden demeli idim. Amma telefonda deyilecek söhbet deyildi. Men düşündüm ki...
-Meri, - onun sözünü yarımçıq kesib dillendim. - sen menim deyerlimsen. Menim üçün esas senin xoşbextliyindir. Men tez ve ya gec bildim, bunların ehemiyyeti yoxdur. - sözümü bitirib onu qucaqladım. Hazırda ne qeder ezab içinde olsam da dediklerim qelbimden keçen sözler idi. Menim üçün en esası Meryemin xoşbextliyi idi. Celala qarşı mende aylardır olan hissler ise arxa planda qalmışdı.
-Sen yaxşı ki, varsan. - söyleyib meni öperek ayrılıb masaya eyleşdi.
Bir saat erzinde

<< 1 2 [3] 4 5 >>