Meryem Celalla ilk söhbetlerinden tutmuş bugünedek baş verenleri bir-bir danışdıqca men de bezen onunla birge gülür, bezen de özümü gücle saxlayacaq hedde çatırdım. Söhbetimizi sonlandırıb onu yola saldıqdan sonra masama eyleşib nece ağlasığmaz veziyyetde olduğumu düşünerek bundan sonrası üçün özüme bir yol cızmalı idim. Men Celal ile Meryemi yuxumda bele göre bilmezdim amma indi - heç gözlemediyim vaxtda onlar menim qarşıma çıxıb öz münasibetlerini söylemişdiler. İndi daha yaxşı anlayırdım ki, men Celalı ömürlük itirmişem. Her zaman her cür çetinliyimde qaçdığım ilk ünvan Meryem olsa da indi men tek idim, yalnız idim. Yanına qaçacaq, derdimi deyecek kimsem yox idi. Men bu duyğunu başa sala bilmerem, doğrudan bacarmaram...
Axşama qeder güclükle oturub iş saatı biten kimi özümü yene soyuq havanın ağuşuna atmışdım. Özümü o qeder sıxmışdım ki, çöle atdığım ilk addımda gözümün yaşı artıq dayanmadan axırdı. Sehv, günah mende idi. Celal mene ümid vermemişdi, ya da "Gel, meni sev." dememişdi. Men idim "Minbir gece" nağıllarına inanıb özümü bu qaranlığın içine atan. İndi de nece olursa olsun bu ezabı öz içimde basdırıb Celala olan bütün hisslerimi mehv etmeli idim.
O qeder düşüncelere dalmışdım ki, gezerek gelib oturacaqlardan birine eyleşdiyim bele ferqine varmamışdım. Narın yağış başladığı zaman özüme gelib yaxınlıqdakı kafelerden birine keçdim. Pencere kenarındakı masalardan birine eyleşib her şeyi-bütün duyğularımı, hisslerimi kenara qoyaraq bundan sonrası üçün plan qurmağa başlamışdım. Heç kime hiss etdirmeden Celalla bağlı bütün düşünceleri beynimden atmalı idim. Hazırda o qeder ezgin ve bitkin halda idim ki, heç kime izah ede bilmezdim "yaxşı" olduğumu. Bunları düşündükce gözlerim dolur, özümü sıxıb ağlamamağa çalışırdım. Qarşımdakı kofeye diqqetle baxır, ağlımda minbir fikir dolanırdı ki, gelen zenge kim olduğunu texmin edib yavaşca desteyi qaldırdım:
-Ana, nigaram qalma. Gelirem birazdan. - ilk özüm dillendim.
-Bir nigarançılıq yoxdu? - anam narahat halda

<< 1 2 3 [4] 5 >>