soruşdu.
-Yox ana. İşlerim çox idi. Gelirem. Helelik. - söyleyib desteyi asdım.
Daha da gecikmeden ayağa qalxıb eve getdim. Anam mendeki halsızlığı görüb bir kelme de demeden meni otağıma yola saldı. Geceni ise bir saat olsun gözüme yuxu getmemişdi. Her gözümü yumduqda Meryemle Celal gözümün qarşısında canlanır, yerimden dik qalxıb yatağın üstünde eyleşirdim.
Seher erkenden daha yata bilmeyeceyimi görüb hazırlaşıb işe getdikde demek olar menden başqa heç kim yox idi. Her ne qeder fikrimi işe vermeye çalışsam da bacarmırdım. Bir neçe saat sonra ise Aydının meni otağında gözlediyi xeberini aldıqda özümü ele alıb otağına getdim. Meni gördükde üzünde qeribe bir gülüş yaranmışdı ki, onu ilk defe idi bele görürdüm.
-Buyur, otur.
Çekinerek qarşısında eyleşdikde mene ne deyeceyini maraqla gözleyirdim.
-Dünen sene nece tesir edibse, geceni de yata bilmemisen. - o, kinaye ile dillendikde qaşlarımı çatıb üzüne baxırdım.
-Bu ne demekdir?
-Celala olan mehebbetin boşa çıxdı demekdir! - ses tonunu qaldırıb söyledikde gözlerim berelmiş, el-ayağım iki-üç saniye içinde buz kesmişdi.

<< 1 ... 3 4 [5]