oldu.
"İşler nece gedir? Her şey yolundadı?".
"Eslinde" - alt dodağımı dişlerim arasına aldım - "Diqqetimi vere bilmirem" - qaşlarını havaya qaldırdı.
"Kömek edeceyim nese var?"- başımı yox deye sallayacaqdım ki ağlıma gelen şeyle fikrimi deyişdim. Her şey üst-üste geldiyi üçün Arif beyden saheni soruşmağı unutmuşdum.
"Kompleks merkezlerinin standart erazisi ne qeder olmalıdı?" - elini gicgahına götürüb qaşıdı.
"Eslinde, bu maliyyeye bağlıdı. Ne qeder çox pul, o qeder çox erazi" - gülümsedim.
"Ancaq ki, qırx hektar kifayet edir, nese problem var?"
"Xeyr, sadece, yerleşdirme aparmaq isteyirdim" - başını memnuniyyetle salladı.
"İşine qarşı çox mesuliyyetlisen"
"İşimi sevirem" - yeniden gözlerimi layiheye endirdim. Yerleşdirmeye hardan başlayacaqdım? Diqqetimi toplaya bilmirdim.
"Sene nese olub" - evvelce sual olduğunu sansam da qetiyyetle üzüme sabitlenen baxışlarını görüb yanıldığımı anladım.
"Sadece iki deqiqe menle oturmağınla bunu nece anladın?"
"Gözlerine baxmaq kifayetdi" - duruxsundum. Bu cavabı gözlemirdim.
"O mavi gözler kederle doludu" - nefesini derdi - "Seni inciden nedise ona icaze verme". Bu defe gülümseme sırası mende idi. İnsanlar başqalarına ağıl vermeyi niye bu qeder sevir?
"Bilmediyin şeyler çoxdu. Her şey seslendiyi qeder asan olsaydı..." - sözlerime qarşı dişlerini dodağı ile qapadı. Baxışlarını evvelce mene, sonra döşemeye, sonra yeniden mene çevirdi. Sanki, nese demek isteyirdi ancaq, qerarsız qalmışdı.
"Asan olmadığını bilirem. İnan mene her qarşılaşdığın insanın heyatı digerinden daha beterdi" - üzünden keder dalğası keçdi. Bu sözlerle sanki, üstüqapalı nese demeye çalışırdı. Üzünden gülüş eksik olmayan insanın heyatında neler baş vermişdi bele?
"Her neyse" - ayağa qalxdı - "bu qeder drammatik sehne besdi. Qalx" - anındaca deyişen ruh halıyla çaşıb qaldım.
"Hara? - çaşqınlıqla soruşdum.
"Qalx, qalx. Sual vermek qadağandı inden bele" - anlamamış veziyyetde ayağa qalxdım. Birden ne olmuşdu? Gödekcemi elime alıb arxasınca

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>