Allah vurmuşdu ele.
Onun bu halına gülen Kenan yene onu özüne teref çekerek – Allahı bilmirem, amma sen vurdun özü de ele yerden ki, bir de sağalmaz.
- Şişirtme bir balaca yaradır. 3 güne keçer.
- Ay deli men onu demirem.
- Bes neyi deyirsen?
Kenan Nergizin elini götürüb üreyinin üstüne qoyaraq – bax burdan yaralamısan deye dillendi. Nergiz utanaraq elini çekdi ve söhbeti deyişmek istedi. – niye yusife ele demişdin. Bu sualnan mövzunu deyişecek deye ümidlenmişdi ki, Kenanın cavabı onu lap duruxdurdu.
- Çünki istemedim ki, yusif ya da qeyrisi sene yaxınlaşsın. Qısqandım. Yusifin niyyeti senin könlünü almaq idi. Mense seni deli kimi qısqandım.
- Niye ?
- Niye? Yaxşı sualdır. Bu ortamda bu veziyyetde demek istemezdim, amma madem ki, anlamadın niyesini deyim .. Çünki men seni..
- Men geldim.. bu uğursuz zarafatları ile Kenan ve Nergizin hekimi idi. Her ikisinin üzünden vaxtız geldiyini anlamışdı.
Ülviyye ayılanda Nergizin yanında olmadığını görünce - Nergiz Nergiz deye seslenmeye başladı. Telefonun işığı yanırdı. Elini telefonuna atanda Şehriyardan gelen smsm ve zenglerle yeniden ağlamağa başladı. Şehriyar onun telefonu açmadığına narahat olmuşdu. Ülviyye ağlayaraq telefonu açdı. – Eşidirem.
- Ülviyye.. offf niye açmırsan bu telefonu. Deli oldum burada.
- Şehriyar men her şeyi öyrendim.
- ....Ülviyyem
- Şehriyar seni sevirem bunu unutma. Amma
- Amması yoxdur Ülviyye, bu işi yoluna qoyacam dedim axı sene.
- Yox. Şehriyar bağışla...her şey bitdi...- Ülviyye aç qapını! Ülviyye! Danışmamış geden deyilem onsuzda. Aç dedim! Ülviyye!
Şehriyar Ülviyyenin telefonu bağlaması ile yuxarı qalxıb qapını çırpmağa başladı. Ülviyye qulaqlarını tutaraq ağlayırdı. – bitdi. Bitdi Şehriyar.. her şey bitdi.. deye pıçıldayırdı. Sese ayılan qonşular evdekiler qapıya teref geldiler. Kamal bey qapını açan kimi Şehriyar özünü içeri salmaq istedi. Kamal bey eli ile onun qolundan tutub. – bu ne terbiyesizlik? Geceni bu vaxtı alacaqlı kimi qapını sındıdırsan.. cammat

<< 1 ... 102 103 [104] 105 106 ... 178 >>