qoymayacaq! Anlamırsan! Anlamırsınız. Ülviyye yerinden qalxıb hirsle otaqda o baş bu baş getmeye başladı.
- Niye başa düşmürsünüz ki, bu işde yoluna qoyulacaq bir şey yoxdur. Men atamın üzüne nece baxaram he Nergiz. Düşün bir. Ne deyeceyem. Ata bağışla amma menim qaynatam bize gelib gedende gelme ya men onlarla yaşasam deyeceyem bağışla ata anamın keçmiş sevgilisi oldu neynim. Gör ne qeder mentiqsizdir. Men bunu ona eleye bilmerem.
- Bes neyniyeceksen. Ellerini çekib oturacaqsan yerinde. Şehriyarı başqasına vereceksen ellerinle. Hem sen ele bilirsen Şehriyar el çekecek? Men şexsen zenn etmirem.
- El çekecek. El çekmek mecburiyyetindedir.
- Ülviyye onun ailesi de onun üçün deyerlidir. Amma her şeyi göze alır. Sen zeiflik edirsen. Ağlını başına yığ.
- Siz ağlınızı başınıza yığın! Ülviyyenin sesini yükseltmesi ile Nergiz diksindi. O heç vaxt Nergize qışqırmamışdı.
- Bir az mentiqli olun! Düşünün! Özünüzü menim yerime qoyun! BİTDİ!
- Bes sevgin? Ne oldu şehriyarın derdinden ölürdün.
- Ölümşem de.. bax sevgidir meni bu güne qoyan. Men ölmüşem Nergiz ölmüşem. Ülviyye dizlerini yere qoyub ağlaya ağlaya “ölümşem men...ölümşem” deye hönkürürdü.
Nergiz onu qucaqlayaraq o da eyni şekilde ağlamağa başladı.
Bir neçe gün keçse de Şehriyar Ülviyye ile danışa bilmemişdi. Telefonla zengleri cavabsız qalırdı. Sms lere cavab yazılmırdı. Evden çıxmadığına onu yolda da tuta bilmirdi. Bir neçe defe eve gelmeye cehd etse de binanın qarşısındakı beledçiye onu içeri buraxmamaq tapşırılmışdı deye yuxarı da qalxa bilmirdi. Şehriyarın günü günden üzüldüyün gören anası Şahnaz da oğlunun bu halına pis olurdu. Ağladığını gören Selim bey – ağlama. Unudacaq. Qız da istemir artıq, daha niye ağlayırsan?
- Demek unudacaq. Sen unutdunmu Selim? Unutdun?
- Şahnaz başlama yene
- Şahnaz başlama, Şahnaz qutar, Şahnaz bir oğlumuz var, Şahnaz biz evliyik.. Şahnaz...Şahnaz.... Selim men uşaq deyilem. Besdir daha başımı bu sözlerle ovundurmağa çalışdın. Ele bilirsen görmürem, koram.
-

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 178 >>