kiçik bir öpüş qondurdu. – denen ki, sevmirem. Denen ki, seni istemirem çıx get. Men el çekeceyem bir defelik söz verirem.
- Ülviyye titreyerek berk berk Şehriyarı qucaqladı. Özü de qorxdu. Demek istese de Şehriyarın çıxıb gederem sözü ona bir sille kimi deymişdi. Halbuki özü bir neçe saat qabaq getmek üçün hazırlaşırdı.- şehriyar da onu qucaqlmışdı. Ülviyyenin ağlamaqdan tutulan burnunu çekmesi sesinden başqa heç bir ses yox idi etrafda.
- Şehriyar
- Ay can.
- Bağışla meni, nolar bağışla.
- Sshhh sakit, burda ne senin günahın var ne menim.
- Men.. men eleye bilmeyeceyem. Seni sevirem.. hem de canımdan çox, amma atam.. Şehriyar bağışla, amma bunu ona ede bilmerem.
- Mene bax.. başını qaldır ve mene bax. Ülviyye başını onun sinesine dayadığından yüngülce başını qaldırıb Şehriyara baxdı.
- Sene demedim ki, mene güven her şeyi yoluna qoyacağam.
- Şehriyar...
- Sense eşiden kimi her şeyi qaçdın. Bax halımıza. Sence bu yaxşı çıxış yoludur?
- Başqa çarem yoxdur anlamırsan! Ülviyye ondan ayrılaraq kenara çekildi. Şehriyar ise lap qezeblenib qışqırmağa başladı.
- Sen anlamırsan. Anlamaq istemirsen ki, men sensiz qala bilmerem. Menim de valideynlerim mene ezizdir. Amma olmur. Sensiz bir deqiqe bele qala bilmirem. Indi men neynim yaxşı. Ülviyye dönüb yeniden şehriyarı berk berk qucaqlayıb hönkürmeye başladı. Şehriyar dözmeyib onu öpünce ağlamağını kesmiş oldu. -Eger he desen sadece birce he desen dünyanı qarşına sererem. Sen teki qaçma ve mene güven.
- Yox. Yox... atamın üreyi buna dözmez. Özüne xeyanet edildiyini düşünecek. Sen menim yerime de qoy özünü nolar yalvarıram. Meni de başa düş. Ele bilirsen seni sevmirem. Sene olan sevgim senin sevginden zerre qeder bele eksik deyil. Amma olmaz. Bağışla...bağışla Şehriyar.
- Ülviyye dayan Ülviyye! Ülviyye!
Ülviyye ağlaya ağlaya yola teref gelerek qaçmağa başladı. Etrafda iz toz olmadığından çaş baş halda hara gedeceyini düşündü. Şehriyar ona çatanda qolunda berk tutub – axırıncı defe olsun ki, sözünü

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 178 >>