istesem.
- Etibar!
- Eee yaxşı başımın belası..
- Sağole.. narahat olma sözümü unutmadım. Desteyi asıb Ülviyyeye yığdı.. – alo Ülüm. Narahat olma hell eledim. Senin Şehriyarına cerime yazacaqlar amma kalan.
- Ne?
- eşi ne ise narahat olma hell olundu. Sen de görüm neyledin? Dedin ona gedeceyini? Ne danışdınız.
- Nergiz indi eve girmeliyem. Hele evdekileri sakitleşdirim zeng vuraram.
- Vefasızz.. bes men burda ölüm? Aloo.. Ülviyye, buna baxe odboy verdi. Indi gel döz görüm nece dözürsen.
Ülviyye eve giren kimi, anası üstüne cumdu. – Ülviyye! Haradasan sen? Öldüm burda.. Allahım çox şükür.
- Narahat olma.. gedim eşyalarımı yığım.
- Hardaydın? Heç ne olmamış kimi gede bilmersen dayan görüm
- Ana besdir. Harada olduğumu çox yaxşı bilirsen.
- Yene onunla idin?
- Ana!
- Gülnaz! Kifayetdir. Qoy getsin. Kamal beyin dehlizde olmadığını gören Gülnaz diksinerek kenara çekildi. Ülviyye başını aşağı salıb atasına baxmadan utanaraq otağına keçdi.
- Besdir qızın üstüne getdin. O özü çox yaxş bilir ki, neynemek lazımdır.
- Kamal men onun üçün deyirem.
- Bilirem Gülnaz bilirem. Amma onzsuzda özünde deyil sen de üstüne gedib lap deli eleme. O bizim qızımızdır. Ne qerar vereceyini her kesden yaxşı bilir. Kamalın “bizim qızımızdır” sözü niye Gülnazın ağlında daha çox ilişib qalmışdı. Düşündü ki, göresen bunu xüsusi vurğu ile dedi ya sadece o daha çox sözün üstünde qaldı. Kamala yaxınlaşıb – He o bizim qızımızdır. Ona göre istemirem ki, kimse onu incitsin.
- Onu senden başqa inciden olmadı.
- Kamal..
- He Gülnaz.
- Sen.. sen de meni gühankar bilirsen?
- Men günhakarsan demedim. Men dedim ki, onu inciden Şehriyardan çox sensen.
- Neylemeliydim? Başa düşmürem seni.
- Heç ne. Mesele de ondadır ki, heç ne elememeli idin. Qerarı onun özüne buraxmalıydın.
- Kamal men seni..
- He..dayanma, eşidirem. Meni düşünürdün. Arvadımın sevdiyi yegane insanla quda olmamağım üçün çabaladın ya özün görmek istemirdin. Belke xatirelerin canlandı, ya da sevgin

<< 1 ... 120 121 [122] 123 124 ... 178 >>