qaraltmışdı. Sanki qulaqlarında döyünürdü. Bir az özünü toparlayıb Ülviyyeni çağırdı. – gecikmeyek qızım gel. Gülnaz Ülviyyeden ayrıla bilmirdi. Ülviyye gücle onun qollarının arasından çıxıb. - Bir müddet keçsin ara sakitleşsin sen de gelersen.
- Atan meni görmek istemir Ülviyye. O çağırmasa men gelmeyeceyem.
- Ele deme. Onun üçün lap çetindir. Sevdiyini paylaşmaq nece bir hissdir özün bilirsen.
- He.. he.. get qızım , gözletme onu.. bir birinizin qayğısına qalın. Bu aralar çox arıqlayıb, yeyemini de yaxşı yemir. Diqqet et ona..
- Yaxşı ana.
- Özüne de yaxşı bax. Ağlın Bakının havasına getmesin. Oralar serin olur. Nazik geyinme eynini.. danışdıqca lap ağlayan Gülnaz artıq taqetden düşmüşdü.
- Ana yaxşısan..
- He yaxşıyam.. get sen.
- Yola salmağa gelmirsen.
- Buna döze bilmerem. Arxanızca baxa bilmeörem gedin. Sağ salamat.
- Helelik ana.
Ülviyye gelib maşına eyleşende atasını renginin ağardığını görmüşdü.
- Yaxşısan, ata?
- He..o necedir?
- Yaxşıdır, bizim getmeyimize pis olub, esas da senin. Kamal üzünde acı tebessümle gedek gecikiriki deyib ülviyyenin dediyine heç bir reaksiya vermedi. Onlar hava limanına doğru yol alarken Kenan elinde telefon şehriyara yığırdı.
- Alo Şehriyar, hazırsan?
- Kenan bilmirem, bunlar mene uşaq oyunu kimi gelir.
- Aaaa cığalllıq eleme de Şehriyar. Ne oyunu. Hem oyun olsa bele, sonda sevdiyine qovuşacaqsan. Vaxt itirmeyek getmek lazımdır hava limanına. Öyrenmişem 2 saata uçuşdur
- Men neynemeliyem yaxşı.
- Ay sağol bu başqa mesele. Sen birce get hava limanına men de gelirem. Kenan telefonu söndürüb ardınca otaqdan çıxaraq Nergize yığdı. Nergiz de hava limanına gedirdi. Ülviyye ile orada sağollaşmaq isteyirdi. Seher evden çıxanda Ülviyye onu gelmeye qoymamışdı ki, onunla sağollaşmasın. Çünki onlar ikisi heç vaxt ayrı qalmayıblar. Nergiz telefonun çaldığını görüb açdı.. Ülviyyeni gedişi üçün kederli olduğundan sesinden bu hezinlik hiss olunurdu.
- Alo
- Necesen Nergiz?
- Yaxşıyam deye bilmeyeceyem
-

<< 1 ... 125 126 [127] 128 129 ... 178 >>