özüne gelende etrafa baxıb harada olduğun anlamadı. Nergiz celd ayağa qalxaraq – Ülüm, yaxşısan? Deye sakitce onun saçını sığallayaraq soruşdu. Şehriyarda yaxına gelib onu elinden tutdu. Ülviyye her ikisine çaşqın halda baxıb sonra olanları xatırladı.
- Ata! Deye yerinden dik qalxdı. Şehriyar onu tutub – shh sakit ol.. yaxşıdır.. narahat olma.
- Onu görmeliyem burax!
- Ülviyye indi olmaz!
- Şehriyar burax görmeliyem. deye Ülviyye yeniden heyecanlanaraq ağlamağ başladı. Şehriyar onu berk berk qucaqlayıb sakitleşdirmek isteyirdi. Kenan nergizin qolundan tutub başı ile çıxmasını istedi. Nergiz – amma deyince Kenan onu susduraraq – indi tek qalsalar yaxşıdır. Deyib ehmalca Nergizi otaqdan çıxardı. Ülviyye ise hele de şehriyara yalvarırdı ki, onu atasının yanına aparsın.
- Nolar xahiş edirem burax men onu görmeliyem.
- Hekim icaze vermir içeri girmeye?
- Neyi var ne oldu?
- Infarkt deyerek Şehriyar sakitce başını aşağı salıb dillendi.
- Ne? Ülviyye lap şoka düşmüşdü. Artıq ne edeceyini bilmeden günahkar axtarmağa başladı.
- Sen eledin.
- Ne ?
- Sen geldin.. seni görmeseydi bele olmayacaqdı. Lenet olsun. Sen eledin. Bax görürsen bizim bir araya gelmeyimiz nelere başa gelir. Ülviyye sesini qaldırıb Şehriyarın sinseni yumuruqlasa da Şehriyar bu sözlerin acıdan deyildiyini bilirdi onu daha da berk qucaqlayıb saçını öperek
- Söz verirem her şey düzelecek deye o Ülviyyeni özüne sıxdı.
- Ülviyye ise hele de hönkürtü ile ağlayır yene de sen eledin.. ya da menem günahkar deye çırpınırdı.
Nergiz dehlizde onun sesini eşidende bedebi ürperdi celld içeri keçmek istese de Kenan onun qolunu tutaraq – mence tek qalsalar yaxşıdır –
- Axı o acı çekir.
- Nergiz Şehriyar ordadır. Narahat olma. Nergiz oturacağa çöküb elini üzüne tutdu. Bir neçe saniye sonra onun çiyinlerinin esdiyini gören Kenan anladı ki, Nergiz ağlayır. Onun qarşısında çöküb ellerini üzünden çekdi. Nergiz gözlerini sıxmış balaca uşaqlar kimi ağlayırdı..bu defe acı çekdiyi belli idi. Bu

<< 1 ... 128 129 [130] 131 132 ... 178 >>