qızlar bir birine\ nece bağlıdır deye düşünüerek nergizi Ülviyyeye qısqandıda. Onun yanına oturub başını öz sinesine doğru çekdi. Saçlarını sığallayaraq sakitleşdirmek üçün aramla danışırdı.
- Sen ağlama, sene gülmek yaraşır. Bax görersen her şey yoluna düşecek. Deyerek onu özüne tref sıxdı. Nergizde Kenanın bu istiliyine bigane qala bilmeyib daha da hessaslaşıb ağladı. Palatadan Ülviyyenin sesini eşitdikce Kenana daha da qısılır, ele bil onun acısını Nergiz öz bedeninde hiss edirmiş kimi qıvrılırdı. Keönan onu oradan uzaqlşadırmaq istese de nergiz getmek istemirdi. Gözünü yaşını silib – Gülnaz xalaya demeliyem. Bilmelidir deye telefonu eline alaraq sesini düzeldib nömreni yığdı. Gülnazı qoxutmamaq üçün özünü toparlasa da alınmırdı. Gülnaz ise evde vaxtı hesablayaraq teyyare enen kimi Ülviyyeye zeng edecekdi. Telefonun zeng çaldığını görüb el atdı. Nergiz idi. Burda onunla qalan yegane insan, gülümseyerek telefonu açdı.. amma az sonra telefon elinde yere sürüşerek düşdü. Özü de diz üste çöküb pıçıltı ile - Kamal deye bildi.. bu pıçıltı içindeki hayqırtının sesi oldu. Ülviyye atasının palatasını ynaıdna o yana bu yana gedir. Barmaqlarını sıxırdı. Şehriyar ona yaxınlaşıb. – barmaqlarını qıracaqsan indi sakitleş,.
- Niye qoymurlar içeri keçim. Axı o menim atamdır. Dehlizde anasını görünce bir addıpm geri çekildi. Şehriyar ise - Ülviyye ona indi hamıdan çetindir, bele eleme. Senin anandır.
- O da günahkardır. Biz hamımız günahkarıq şehriyar
- Yox. Inan mene burda heç kimin günahı yoxdur. Anana indi senin desteyin lazımdır. Mene bax.. Ülviyye mene bax. Ülviyye ise baxışlarını yere dikmiş bütün ezelelerini sıxmışdı.
- Gözümün işığı mene bax.. Şehriyarın bu sözüne daha da yumuşalan Ülviyye ona baxaraq dodaqlarını büzdü.
- Get onun yanına deye şehriyar eli ile üzünü sığalladı.
- Gülnaz şüşeden Kamala baxırdı. Dözmeyib yere çökdü, hamı onun yanına gelib ayağa qalxması üçün kömek eleselerd de Gülnazın eli ayağı tutmurdu.
- Kamal, Kamalım deye qırıq qırıq

<< 1 ... 129 130 [131] 132 133 ... 178 >>