dillenirdi. Artıq 24 saat keçmişdi, amma Kamal beyin veziyyetinde bir deyişiklik yox idi. Gülnaz xanım palatanın ağızndan bir deqiqe bele olsun ayrılmamışdı. Ülviyye başını şehriyarın çiynine Nergiz ise kenanın çiynine qoymuş yatmışdılar. Bütün gece ayaqda qaldıqlarından her kes yuxulu idi. Birce Gülnazdan başqa. Bir an bele gözünü qırpmamışdı. Kamalı yataqda ele çaresiz ve gücsüz görende içi parçalanırdı. Bütün heyatı Kamalla tanış olduqları günden bu güne kimi yaşadıqlarını xatırladı. Ne qeder xoş anlar, xoşbext günler yaşayıbmış deye düşündü. Hele ilk tanışlıqlarında Kamal başqa birini sevdiyini demişdi. Kamal geri çekileceyini deyib getmiş, ailesini razı salmışdı ki, elçi gelmesinler. Daha sonra, sen deme Gülnazı gözden qoymamış onun haqqında araşdırmış ve bilmişdi ki, sevdiyinden ayrılıb. Amma kimliyini bilmirdi. Bilerek öyrenmemişdi. Çünki bilseydi Gülnazın her gün tökdqüyü göz yaşına göre onu mehv etmek isteyirdi. Sonra dost kimi Gülnaza yaxınlaşdı. En pis günlerinde ona destek oldu. Gülnazın böyük sevgisine reğmen yene de ondan heyat yoldaşı olmasını, övladlarını anası olmasını, evinin qelbinin tek sahibi olmasını istemişdi. Gülnaz razılaşmışdı. Amma Kamal bilirdi ki, sevmir. Söz vermişdi zamanla özünü sevdirecekdi. Amma Kamal heç vaxt bilmedi ki, Gülnaza verdiyi sözü tutdumu. Çünki heç vaxt onun dilinden bu kelmeni eşitmemişdi. Eslinde eşitmek de vacib deyildi. Hereketler belli edir sevgini. Gülnazdan görmüşdümü, he eslinde görmüşdü. Gülnaz sevgi dolu bir qız idi. Her kese gülerüz davranar, heç kimin xetrine deymezdi. Ülviyye de eynen onu kimi idi. Kamal da en çox Gülnazın bu xasiyyetine vurğun idi. Heç neye baxmayaraq gülümseyer, öz istiliyi ile onun qelbini de isiderdi. Gözledi.. çox gözledi ki, Gülnaz selim barede danışsın ve onu unutduğunu desin. Amma olmadı. Indi bu gün çaresizce uzun zamandır qelbine atdığı derdleri daşmış üreyini çatlatmışdı. Ayılmaq istemirdi. Oyanıb yeniden sevdiyi qadının gözlerinde keçmişin kederini görmek istemirdi. etrafda

<< 1 ... 130 131 [132] 133 134 ... 178 >>