baxışı ile ondan ayrılıb palataya girdi. Kamal bey ağır ağır nefes alırdı. Şehriyarı görünce üzünde tebessümle ona eli ile oturmağı işare etdi. Şehriyar yavaşca eyleşib baxışlarını yere tikdi. Ağlından min fikir keçdi. Yeqin ki, qızından uzaqq durmağı, ona yaxınlaşmamağı buradan getmeyi xahiş edecek. Bunları eşideceyi teqdirde ne deyeceyini bilmeden ellerini sıxmağa başladı. Ne de olsa qarşısında sağlam insan dayanmırdı. Ürek xestesi, sevdiyi qızın atası dayanmışdı. Şehriyar bu düşüncelere dalarken Kamal beyin ona nece baxdığını görmürdü. Kamal bey gülümseyib seössizliyi pozdu.
- Oğlum, narahat olma. Bura seni ne acılamağa, ne danlamağa, ne de....ne de qızımdan uzaq dayanmağı demeye çağırmamışam.
Şehriyar onun bu sözüne aniden başını qaldırıb gülümsemeyle Kamal beyin üzüne baxdı.
- He onu demeyecekdim. Deyeceyim başqa bir şeydir. Amma aramızda qalacaq. Kişi kimi ikimizin arasında
- He.. he elbette.
- Neçe vaxtdır burada meni iynelerle uyuşdursalarda her şeyden xeberim var. Senin burda qızıma heyat yoldaşıma destek olmağından tutmuş her şeyden. Bu iyneler meni halsızlaşdırıb. Çox danışa bilmeyeceyem. Senin Ülviyye ile veziyyetin eledir ki, her adamın başına gelmez. Ne bilerdin ki, seveöceyin qızın ailesi ile senin ailen bir araya gele bilmez, gelmemelidir. Men Ülviyyenin düzgün addım atacağından emin idim. Bilirdim ki, o ne qerar verse düzgün olan o olacaq. Qızım meni seçdi. Atasının qürurunu düşündü.
- He meni feda etdi
- Seni yox. Sevgisini. Bunlar ayrı şeydirler. Sevgi en böyü2k hissdir. Bunu her kes bilmez, hiss etmez. Heç onu bilmek de lazım deyil, onu hiss etmek lazımdır. Eger qızım senin sevgini bilseydi o zaman ona unutmaq daha asan olardı, amma o senin sevginin böyüklüyünü hiuss etdiyi üçün günü günden gözümün önünde eridi getdi. Elimden ne gelirdi? Men de o anda qürurumu düşünürdüm.
- Amma bu bizijm günahımız deyil axı.
- He düzdür. Sizin günahınız deyil. Amma özünü menim yerime qoy. Düşün ki, bir vaxtlar Ülviyyenin deli kimi sevdiyi bir

<< 1 ... 142 143 [144] 145 146 ... 178 >>