Ne istesen.
- Mence biz de onlara destek olmalıyıq. Biz onalrla danışmalıyıq.
- Onlar? Ülviyyegilnen.
- Yox.. Kamalın sözünü başa düşen Gülnaz evvelce narahat oldu, amma bu narahatlıq evvelki kimi özüne göre deyildi. Sadece Kamalın Selimi görünce yeniden ona qarşı soyumasından qorxurdu.
- Sene hele de çetindir onlarla qarşılaşmaq?
- Yox Kamal. Men sadece sene göre narahatam.
- Yaxın gel, otur. Evvel olsaydı he narahat olmağa deyerdi. Amma indi. Men senin burda yanımda danışdığın her şeyi eşidirdim Gülnaz. Bilirem ki, üreyinde ona qarşı kinden başqa heç ne qalmayıb. Amma etiraf edim ki, kinli olmağını da istemirem. Ona qarşı ümumiyyetle heç ne hiss etmeni istemirem. Başa düşürsen?
- He, he elbette.
- O zaman çağırıb oturub danışmaq lazımdır. Uşaqlar keçmişde yaşanıb bitmiş bir hadise üçün ezab çekmemelidirler. Ele sen de. Sen bunu bil ki, sen menim alın yazımsan. O ise sadece heyatına giren tesadüf idi.
Gülnaz başını yelleyerek, gülümsedi.
Şehriyarla Ülviyye ise her zamankı kimi narahat halada amma bir birilerine sığınaraq dehlizde oturmuşdular. Onlar bu söhbetden bi xeber olduqları üçün her ikisini ne gözlediyini bilmirdiler. Ülviyye başını Şehriyarın sinesinden qaldırıb sakitce onun üzüne baxırdı. Şehriyar ona göz vuraraq gülümsemişdi.
– atamala ne danışırdınız.
- Mmm.. Atanla... heçç.. sizi tek qoymadığıma göre teşekkür edirdi.
- Başqa?
- Başqa?....mmm he bir de dedi ki, sen çox yaxşı oğlansan, menim de bir balaca, decel qızım var, gel onu verim sene.
- Ee Şehriyar besdir. Ciddi soruşuram
- Men de ciddi cavab verirem
- Şehriyar!
- Ooo sesinizi mene yükseldirsiniz Ülviyye xanım?
- Şey... bağışla.. Men sadece narahatam.
- Gel bura...deyerek Şehriyar onun başını yeniden sinesine qoydu. – narahat olma. Heç ne demedi. Her şey qaydasındadır. Şehriyarın telefonun çalması ile onlar yeniden ayrıldılar. Şahazın zeng vurması artıq Şehriyarı narahat edirdi. Belli idi ki, ata anası onu rahat qoymayacaqlar. Ülviyyeye gelirem deyib yeniden

<< 1 ... 147 148 [149] 150 151 ... 178 >>