döndü.
Nergiz ise bütün geceni ağlamış, ağlmaqdan halsız düşüb yatmışdı. Aynur xala da ona Kenanın geldiyini demedi. Ele bildi ki, Nergiz şüvenlik salacaq. Qızının Kenanı sevdiyinden emin idi, amma qızının boynuna almayacağını da bilirdi.
Möhteşem toy günü artıq çatmışdı.
Bölümün sonu. Möhteşem toy günü çatmışdı. Ülviyye bembeyaz gelinlikde saçlarında çobanyastığından tac ve uzun duvaqla Nergiz ve Gülnazı qarşısında dayanmışdı. Gülnaz başını nergizin çiynine qoymuş ağlayırdı. Nergiz de ağzı açıq ona baxırdı.
- Möh –te - şem.. Men heyatımda bele gözel gelin gördüyümü xatırlamıram.
- Nergiz şişirtme.
- Vallah şişirtmirem. en yaxın dostunam, amma men bele qısqandım bu gözelliyi.
- Nergiz besdir. Ana sen de artıq ağlama, bax men ağlasam dayana bilmeyeceyem.
- Bu xoşbextlik göz yaşlarıdır. Nergiz düz deyir melek kimisen. Gülnaz astaca yaxınlaşıb qızını qucaqlayıb daha da ağlayır.
- Ana besdir, ağlama. Pis oluram.
- Yaxşı yaxşı ağlamıram. Meni dinle indi. Senden üzr isteyirem
- Ana..
- Dinle.
- Men.. men yalnız özümü düşündüm, amma düşünmem gereken ilk evvel siz olmalıydınız. Amma anlayacağını düşünürem. Çünki sen de sevmisen. Bilirsen bu hissin ne olduğunu. Insan qelbinden yara alanda gözüne heç ne görünümür. Heç ne... Neyi hara qoysa da teselli olmur. Nifretin artır artıq. Düşünürsen ki, sevgine qıydın, amma sene qıymadılar o sevgini. Sene qıydılar sadece. Men.. Men onu sevirdim he... hem de çox. Amma atan.. Atan her şeyi deyişdi. Heyatımı, düşüncemi, fikrimi en esası qelbimi. Azad etmişdi onu nifretden. Ekdiyi sevgi toxumları cücermişdi. Qelbim yazı yaşayırmış da men pencereden boylanmağı unutmuşam. Qara qışdır deye bürünüb otağımda qalmışam sen deme. Çölde ise güneş öz parıltısı ile isitdikce isidir qelb evimi. Ta ki, otağıma qaranlıq çökene qeder. Atan.. atan xeste olanda qaranlığa düşdüm ele bil. Bütün bu iller işığın menbeyini görmemişem. Onu itireceyem deye çox qorxdum. O....o... dilime bele getirem bilmirem. Men de yaşaya bilmezdim
-

<< 1 ... 170 171 [172] 173 174 ... 178 >>