Kamalla Reşadın atası Nazim ,men de Gülyazla danışdım. Aile seni gelinleri görmek üçün elden ayaqdan gedir. Sense balaca uşaqlar kimi naz edirsen
- Bes ne oldu? Bes men istemeseydim vermiyecekdiniz? Atam özü dedi ki, esas menim fikrimdir.
- Narahat olma men atana dedim ki, Ülviyye utanır yox demeye
- Anna buna ne haqqın var? Meni niye öldürürsen.
- Get yat indi esebisen. İnan anana gelecekde sağol deyeceksen mene. Ne bilirsen gedib naxlefin birine vurulacaqsan o da seni gözü yaşlı edecek. Ağıllı ol.
- Yox! Yox! Yox! Ölerem daha yaxşı
- Ülviyye! Atan eşidecek indi.
- Eşitsin! Meni nece mehv elediyini qoy o da görsün.
- Sen ne danışırsan qızım ne mehv etmek?
- İnan anan sene olan bütün inamım, güvencim itdi. Bu evden ağ kefenle çıxaram, amma Reşada qismet olmayacağam bunu unutma.
Gülnaz Ülviyyenin bu sözüne esebileşib onun üzüne bir sille vurdu. Özü de tutduğu emelden peşiman oldu, amma üzünü belli etmeden otaqdan çıxdı. Qapını bağlamadan ise, “ağlını başına yığ, atanın da menim de adımı batırma” dedi.
Gülnaz elinin sıxaraq metbexe geldi. Ülviyyenin sözü ona iller evvelki özünü xatırlatdı. Tez özünü toparlayıb masa üzerini seliqeye salmaq istedi. Her şey yerli yerinde idi, amma Gülnaz başını qatmaq üçün, xatırlamamaq üçün ne ilese başını qatmalı idi.
Ülviyye ise ağlamırdı. Hikkesinden özünü yere çırpıb üsyan edirdi. Bütün gece yatmadan otaqda o baş bu başa gederken telefonuna gelen zengi ve smsi görmedi. Sms yazan ve zeng eden ise Şehriyar idi.
Ülviyyenin onun smsine cavab vermediyini görende zeng etmeyi qerar verdi. Zeng de cavabsız qalanda bir az ümidsizliye qapandı. Sonra öz özüne düşündü ki, belke tez yatıb ve görmeyib. Seheri gözlemeye qerar verdi.
Ülviyye ise seherin nece geldiyini bilmedi. Sübh çağında hazırlanıb evden çıxmaq isteyende atasına rast geldi.
- Qızım yaxşısan?
- Sabahın xeyir ata.
- Olsun, amma deyesen senin üçün heç de xeyirli deyil. Mene bax görüm.
Ülker yuxusuz qaldığı üçün bir de ağladığı üçün gözleri qan çanağına

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 178 >>