Şehriyarın elindeki telefonu yere atmağı bir oldu. – Men bele başa düşdüm ki, dediyinden el çekmeyeceksen. He ana?
- Oğlum qonaq gelibler. Neyniyek qovaq evimizden?
- Qovma, amma çağırmada.
- Aaa menim ne günahım. Özleri gelibler. Ayıbdır sene yaraşmaz. Gel otağa. Heç olmasa bir az otur.
- Men çıxıram. Deyersen işleri var. Hem gelmişdim deyem ki, menim üçün elçi getmeye hazırlaş. Amma Zülfiyye deyil bu qız bilesen.
- Ne?
Şehriyar sözünü deyib otaqdan çıxanda bir daha qonaq otağına boylanaraq qonaqlarla sağollaşıb işim çıxdı deyib evden gedir. Gelib maşınına eyleşende ise eline telefonu alıb Ülviyyeni yığır.
Ülviyye anasının yola geldiyine rahatlayıb artıq xoşbext günlerini yaşayır, Şehriyarla toylarının gününü xeyal edirdi. Evin içinde gülüş dolu gezmesi anasının da gözünden qaçmırdı. Rahatlaşmışdı bu müddetde de. İstediyi neydi. Gözünün ağı qarası bir qızının xoşbext olması. Aileni soruşdurmaq üçün Ülviyyenin atasında demişdi. O da maraqlanıb her şeyin qaydasında olduğunu, ailenin haqqında hamının müsbet şeylr danışdığının hörmetli izzetli kesler olduğun öyrenmiş o da rahatalnmışdı. Ülviyye atasının bu işden xeberdar olmasını bilmirdi. Ülviyye ümumiyyetle bu aralar xoşbextlikden göylerde uçurdu. etrafında olanlardan xebersiz olurdu.
Şehriyarın zengine gülerüzle cavablandırdığı sesinden belli idi.
- Alo, Şehriyar
- Ay can..Sen her defe adımı çekende düşünürem ki, men bu yaşıma qeder bu adı başqalarının dilinden nece eşitmeye razı olmuşam. Ülviyyem
- Sense menim adımı deyende.
- Ele.. Bes sosnundakı m herfi nece?
- He ele o da.
- O da ne?
- Dediyinden.
- Hm..ne demişem.
- Eee Şehriyar besdir.. bildin özün
Şehriyar qeh qehe ataraq Ülviyyeni daha da utandırdı.
- Evdekilere denen münasib vaxt desinler.
- Neye?
- Seni qaçırtmağa
- Ne?
- Of Ülviyye.. Sen bele deyildin axdı. Her şeyi havada tuturdun.
- Mende ağıl qoymusan ki
Şehriyar Ülviyyenin bu sözüne “Canımsan!” dedi.
Ülviyye özü ede bilmeden haradan cesaretlendiyini düşündü ve

<< 1 ... 55 56 [57] 58 59 ... 178 >>