ayrılmışdınız he? o sene xeyanet etmişdi . Yeqin ki, seni bu dilinden çıxacaq şirin söze hesret qaldığı üçün eleyib.
Nergiz bu söze berk tutuldu. Kenan da dediyine peşman oldu, amma söz artıq ağızdan çıxmışdı.
- Şey Nergiz.. bağışla men..
- Çıx get evimden. Redd ol!
- Nerrgiz
- Get! Çıx get!
Kenan heç ne demeden evden çıxdı. Çox pis oldu, amma Nergizi artıq berk incitmişdi. Ona yaralı keçmişini xatırlatmış yarasına duz sepmişdi. Sanki onun günahı varmış kimi. Nergiz ise otağına qaçaraq – hamınız eyni zibilsiniz deye hıçqıraraq ağlayırdı. – Allah hamınınız belasını versin. Alçaqlar. Ancaq incitmeyi bilin. eli ile gözünün yaşını silib içini çekerek yeniden göz yaşını axıdırdı.
Ülviyye Nergizin bu halından xebersiz göylerde uçurdu xoşbextlikden. Artıq addım addım Şehriyara yaxınlaşdığını düşünürdü. Telesik otağından çıxıb metbexe geldi. Anası metbextde çay içirdi.
- Ana. Ana..Ana eşitmirsen meni
- He, ay can.. fikrim dağınıq idi eşitmedim. Gel otur.
- Niye bele fikre getmişdin? Ne düşünürdün?
- Seni,geleceyini, nece olacağını
Ülviyye yerinden durub anasını qucaqladı.
- Canım anam. Narahat olma. Söz verirem men xoşbext olacağam.
- Sen söz verirsen ya o söz verir
Ülviyye onun bu sözüne gülümseyerek. Onun sözüne ehtiyac yoxdur varlığı bes edir. Anası Ülviyyenin bu sözü dedirdecek qeder aşiq olması onu heyretlendirdiyi qeder qorxudurdu da. Ülviyye evin tek övladı olsa da erköyün böyüdülse de her zaman valideynleri ile perdeni saxlayar, heç vaxt bu mövzularda onlarla heç ne danışmazdı. Amma indi Şehriyar haqqında bele demesi sevgisinin gücünün elameti idi.
- inşAllah heç vaxt incitmez ve verdiyi sözleri tutar.
Ülviyye gördü ki, anasının gözleri dolub. Döze bilmeyib o da ağladı. Ana qız bir birini qucaqlaşıb ağlaşdılar. Şehriyarın anası ise narahat halda otaqda o baş bu baş var gel edirdi.
- Kimdir kimlerdendir demedi. Men o ailenin üzüne nece baxacağam. Dedim qızınınzı oğluma beyenmişem indi de deyim oğlum başqasını beyenib. Men ne bilim kimi

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 178 >>