düşdün. Eşidirem. Danış. Ne baş verib.
- Danışmağa bir şey yoxdur. Bu evlilik olmayacaq. Vessalam.
- Ana ne baş verib! Gülnaz dözmeyib ağlamağa başladı. Anasını bu halın görende özü de pis oldu, amma yerinden tepenmeyerek – danış deye dillendi. Gülnaz bu gün olanları danışmağa bir daha güc tapmadı. Çiyinleri düşerek hönkürtü ile ağlamağa başladı. Ülviyye onun dsnışa bilmeyeceyini görüb o da ağlayaraq otağına keçdi. Üzü yatağa uzanmışdı ki, telefonuna gelen zenge başını qaldırdı bu Şehriyar idi.
- Alo Şehriyar.
- Ülviyyem.
- Şehriyar ne baş verir? Niye kimse mene izah etmek istemir?
- Sakit ol.. Narahat olma.. eyy ağlama orada. Hazırlaş düş aşağı burdayam.
- Gelirem deyib telefonu söndürdü.
Aşağı düşen kimi Şehriyar onu berk berk qucaqladı. Gözünün yaşını silib alnını öpüb saçlarını qoxladı
- Ülviyyem qorxma. Her şeyi hell edeceyem. Inan mene. Xahiş edirem sadece inan.
- Nece? Axı ne baş verir?
- Sen bu gözel başını bele şeylere yorma. Men dediyim ele. Sebr et. Söz verirem. Şehriyar Ülviyyeni ehmalca dodaqlarına öpüş qondurdu. Ülviyye başını onun çiynine qoyub huzurlu şekilde gözlerini yumdu. Selim bey fikirli halda eyvanda siqaret çekerken telefonu zen çaldı. Tanımadığı nömre idi.
- Alo
- Alo.
- Sen?
- He menem. Danışmalıyıq.
Selim telefonu yere qoyub elinde yazdığı adrese baxdı. Iller sonra yeniden onunla üz üze gelecekdi. Hava tutqun idi yay olsa da. Ağlamağa hazır insan kimi her an yağa bilerdi. Selim iller sonra onunla üz üze geleceyinin xeyalını defelerle qurmuşdu. Düşünürdü ki, ona bir üzr borcludur. Hem de halallıq almaq isteöyirdi. Neçe illerdir üreyinde bu sevgi ile yanaşaı ağır gelen vicdan ezabı, bir genc qızı gözüyaşlı qoymaq ezabı ona ezab verirdi. Sevgisi getmişdimi? Bunu bele bilmirdi.
- Salam. Selim dönmeden gözlerini berk yumdu. O gelmişdi ve iller sonra onlar yarım qalan her şeyi yeniden xatırlayacaqdılar.
- Salam. Necesen?
- Bura niye geldiyimi açıqlayıb gedeceyem.
- Gülnaz
- Oğluna de qızımdan uzaq

<< 1 ... 90 91 [92] 93 94 ... 178 >>