"Özünü deyerli sayma" - üzünü azca üzümden uzaqlaşdırdı - "Yazıqlara kömek etmek savabdı, Qırmızı".

Eşitdiklerimle sanki bedenim boşaldı. Bu sözler onun ağzından çıxmışdı? Nece axı?! Ağlamaq isteyirdim...Hönkürerek canım çıxana qeder ağlamaq! Titreyen alt dodağımı dişlerimin arasına aldım. O çaresizliyi yazıqlıqla eyni mi tuturdu? Bu deqiqe mene dikdiyin gözlerine lenet olsun , Ayaz! Bu...Bu o qeder ağır idi ki...İçimde qopan fırtınadan xebersiz hele de üzüme yana doğru qıvrılmış dodaqlarla baxırdı. Çox mu eylenceli idi?! Lenete gelesen! Birini incitmek çox mu eylenceli idi?! Havam çatmırdı...Onun qarşında bir daha yazıq veziyyete düşmeyecekdim. Gözyaşlarımı geri itelemek üçün göyneyen gözlerimi berk-berk sıxıb açdıqdan sonra çiyinlerimi dikleşdirdim.

"Yazıqlara kömek etmek savab ola biler, ancaq birinin yazıq olduğunu üzüne vurmaq" - quruyan boğazıma inad udqundum - "bax, bu esl günahdı" - dedim hardan geldiyini bilmediyim deli cesaretle bir an bele gözlerimi qaralardan ayırmadan. Bir söz demedi ancaq üzünde çaşqınlığı sezmişdim. Üzüme vuran temiz nefesine artıq döze bilmeyib özümün bele heyretleneceyim sakitlikle otağın içine doğru addımladım. İkisinin de teeccüb dolu baxışlarına inad temkinle sinini masaya yerleşdirdim.

"Nuş olsun" - ölüm sessizliyi hakim olan otaqda cılız sesim eşidildi. Dabanlarımı qetiyyetle döşemeye basdıraraq Ayazın iri cüssesini geride qoyub otaqdan çıxdım.

İlahi, bu da ne idi bele? Sanki saatlardı havasızmışam kimi derinden nefes aldım. Boşalan bedenimi divara söykedim. Tutmaqda çetinlik çekdiyim göz yaşlarım yanağımı yandıraraq çeneme doğru szüzülmeye başladı. Bayaq içeride olan, bütün bunları yaşayan men idim?! Sanki qabırğalarım bedenime batır ve meni nefessiz buraxırmış kimi hiss edirdim. Bu...Bu o qeder dözülmez idi ki...Nece bu qeder merhemetsiz ola bilir axı?! Nece de gözümde böyütmüşdüm onu. Bir daha derin nefes çekdim içime. Dodaqlarımdan qeyri-ixtiyari hıcqırıq qaçmasıyla titreyen elimi ağzıma basdırdım. Ne

[1] 2 3 ... 10 >>