veziyyete getirmisdi meni...

Nahar vaxtı olduğu üçün kimese bu veziyyetde görünmeden otağıma gelib çıxa bilmişdim. Belke de görmüşdüler... İndi bunu düşünecek veziyyetde deyildim. Masanın üstündeki çantamı elime alıb durmaq bilmeyen gözyaşlarımın bulanıqlaşdırdığı görüntünün altında telefonumu axtarmağa qoyuldum. Budur...Telefonu elime alıb titreyen barmaqlarımla nömre daxil etdim.

"Alo? Su-"

"E-evdesen?" - titreyen çenem danışmağıma engel olurdu.

"He, Susi nolub?! Hardasan?!" - sesi heyecanla dolub daşırdı.

"S-ize gelirem".
__________________________________________________________

Taksinin beşmertebeli binanın qarşısında dayanmağı ile başımı dayadığım tozlu pencereden ayırdım. Başımdan qopan ağrıyla üzümü turşutdum. Ağlayandan sonra hemişe bele olurdu. Taksinin pulunu ödeyib sarsaq adımlarla binanın girişine doğru irelilemeye başladım. Menzilin ağır qapısını var gücümle iteleyib burnuma dolan küf iyine ehemiyyet vermeden içeri daxil oldum. Dağılmış pillekenlerle ikinci mertebeye qalxıb soldakı qehveyi qapının qarşısında ayaq saxladım. Yeni-yeni titremesi durmuş elimi zeng düymesine basdırmağımla içeri dolan cingiltili ses beynimin içinde eks-seda verdi. Uff! İçeriden gelen addım sesleri getdikce yaxınlaşdı...yaxınlaşdı ve qapının açılmağı ile Nerminin narahatlıq dolu simasıyla qarşılaşdım.

"Canım menim, nolub sene" - heyecan dolu seslenişine qarşı içeriye doğru addım atdım. Özümü ele yorğun hiss edirdim ki...Dayandı ve üzümü elleri arasına aldı.

"Suay, telefonda sesin ele geldi ki, ağlımdan min cür şey keçdi" - gözleriyle üzümü inceledi. Yolda olarken neneme bir şey olduğunu sanıb yeniden zeng etmişdi. Şükür, ele bir şey yox idi.

"İçeri keçek, yorğunam" - ağladıqdan sonra qalınlaşmış sesime qarşı başını yuxarı-aşağı sallayıb qapını bağladı. Qonaq otağına keçen kimi ayaqlarımın daşımağa çetinlik çekdiyi bedenimi divana son anda çatdırdım. Başımı yumşaq divan başlığına dayayıb gözlerimi qapadım. Sanki ulğumumun üstüne yumru nese

<< 1 [2] 3 4 ... 10 >>