oturmuşdu. Zorla da olsa udqundunmağımla bedenime ağrı dalğası yayıldı...

"Suay, gözelim, bu veziyyetin nedi bele?" - üzümü turşutdum. Beynim bütün seslere qarşı eks-seda verirdi.

"Suay, üreyimi partladırsan. Nolub sene?!"

"Sua-"

"Ayaz!!!" - deye qışqırdım zonquldayan beynime inad içimdeki ağırlığı qusmaq üçün.

"Ayaz! Ayaz...!" - adını sayıqlayaraq hönkürmeyimle ellerimi üzüme qapadım. Lenete gelesen, Ayaz! Ne hala getirdin meni!

"Şştt...sakit" - Nerminin boynuma sarılaraq saçlarımı öpmesine qarşı yene hönkürmeye başladım. Men ne yaşayırdım bele?! Ellerimi boğazımı sıxan ince qollarına qoyub geriye çekdim.

"M-en yazıq d-deyilem" - gözlerinin içine baxaraq titreyen çeneme inad cümlemi qura bilmişdim. Men yazıq deyildim!

"O da hardan çıxdı, Suay?" - iki eliyle üzümü tutaraq gözlerimin içine baxdı.

"Bunu kim deyib sene bilmirem, ancaq sen tanıdığım en güclü insansan".
Qehveyi gözlerinde qetiyyet var idi...Mene acımırdı. Saçlarıma sığal çekdi.

"Hem de en gözel insan" - ister-istemez dodaqlarım yana doğru qıvrıldı. Bu veziyyetde bele meni güldüre bilirdi...
_________________________________________________

Yataqda yana doğru çevrildim. Bu artıq yerimde neçenci donüşüm idi
unutmuşdum. Yaşadıqlarım az deyilmiş kimi gecenin ağırlığı da üzerime çökmüşdü. Nermine her şeyi danışmağıma baxmayaraq hele de içime düşmüş alov topası iç orqanlarımı küle döndermekde qerarlı idi. Her iki elimi döşeye basdırıb Nermini oyandırmaqdan ehtiyyat ederek yavaşca yataqda dikeldim. Ailesi rayona getdiyi üçün burada qalmağa razı sala bilmişdi meni. Nenemi tek qoyduğum üçün nigaran qalsam da meni çökmüş veziyyetde görmemesi üçün buna mecbur idim. Özümü ele yorğun, ele tükenmiş hiss edirdim ki...Sanki iyne ile bedenimdeki bütün gücü çekib almışdılar.

"Yuxu tutmadı?" - kiçik otağı dolduran fısıltılı sesle gözlerimi dikdiyim boş divardan ayırdım.

"Seni de oyandırdım?" - menim kimi yataqda dikeldi.

"Yox, onsuzda oyaq idim". Pencereden içeri süzülen ay

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>