işığı altında üzünü göre bilirdim. Onun da gününü berbad etmişdim.

"Bundan sonra ne etmek fikrin var?". Özümün özüme vermekden qorxduğum sualı vermişdi mene. Cavab ver indi Suay! Ne edeceksen? Yeniden gözlerimi boş divara dikdim.

"Suay, işden ayrılmaq fikrinin olmadığını de" - yataqda mene doğru çevrildi.
Üzüne baxmasam bele qaşlarını çatdığını bilirdim. Darmadağın olmuş düşüncelerimi bir yere yığa bilsem qerarımı verecekdim.

"Suay, bir özünü bilmezin sözlerine göre xeyallarından el çekessen?". Artıq menle danışmaqdan günahlandırmağa doğru yön alırdı. Anlamırdı...Yataqda başım yastığa gelecek terzde bedenimi aşağı doğru sürüşdürdüm.

"Suay".

"Bilmirem" - qolumu gözlerimin üstüne atdım.

"Bilmirem..." - eyni şeyi tekrar-terar demeye başladım.

"Sen güclü qızsan, Suay, bunu bilirsen". Qeyri-ixtiyari dodaqlarım yana doğru qıvrıldı. Men?!

"Senin yaşadıqlarını kim yaşasa çoxdan özüne qapanmışdı. Sen" - dayandı - "yıxıldıqca qalxdın, Suay. Özüde tek yox, neneni de özünle qaldırdın". Canım nenem. Menim yegane yaşama sebebim...

"Başa düşmürsen" - qolumu gözlerimin üzerinden çekib onu görmek üçün gözlerimi yuxarı qaldırdım.

"Ezilirem orda" - derin nefes çekdim içime - "Sen o baxışları görseydin". Yene ağlamaq hissi ile dolmağa başlayırdım.

"Onda ezdirme özünü, Suay!".
__________________________________________________________

Gözlerimi açmaq isteyirdim ki, üzüme düşen güneş şüası ile bu ele de mümkün olmadı. İndi oyanmağıma baxmayaraq sanki gece boyunca işlemişem kimi beynim partlayacaq veziyyetde idi. Elimi pencereden üzüme düşen güneş şüasına siper ederek gözlerimi bir daha açmağa ceht gösterdim. Nehayet, bu defe alınmışdı. Uzun qollarımı uzadıb çekmecenin üstündeki telefonu elime aldım. Saat 10:00 idi. Dünen olanlar yaşanmasaydı indi cennetden oğurlanma otağımda iş başında idim. Telefonu yene heminki yerine qoyub yataqda sola teref çevrildim. Nermini yataqda görmemeyimle heç teeccüblenmedim. O bu vaxta qalmazdı ki. Zorla da olsa

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 10 >>