üstünde hebs olunduqlarını, ardınca da ürek sözlerini deyirdiler. Maya yaşarmış gözlerini görmesinler deye televizordan üzünü dönderib, köks ötürdü:
− Gör nece sevinirler.
Anası da duyğulanmışdı:
− Vallah, adamın yazığı gelir. Qadın hara, hebsxana hara.
− Bunu onlar evvelden düşünmeli idiler. Sehv eleyib, sonra da peşmanam demeyin ne faydası var ki? Onsuz da heç neyi geri qaytarmaq olmur. – Rauf dillendi ve yene ani olaraq Aytacı xatırladı. Nicat yene de xoşuna gelen bu oğlanın fikrine qahmar çıxdı:
− Düzdür, hamısı ele danışır ki, ele bil melekdiler.
Eldar ağır-ağır başını buladı:
− Sehvsiz insan yoxdur, esas odur ki, sehvini başa düşesen, tekrarlamayasan.
İrade xanım başı ile razılıq bildirdi. Rauf ise öz mövqeyinden dönmek istemedi:
− Bele çıxır ki, bunu elimizde bayraq edib, istediyimizi edek,sonra da sehvsiz insan yoxdur deyib, efv dileyek?!
Bu defe Maya etiraz etdi:
− Müellim, sizinle razı deyilem. Doğrudur, bundan istifade etmek olmaz. Amma unutmayaq ki, insanların 90%-i sehvleri qesden töretmir. Çünki bunun ziyanını özleri çekirler. Baxın, bu qadınların hansı biri isteyerdi hebsxanaya düşsün? Amma
hansısa sehve göre mehkum olunublar. Cezasız da qalmayıblar. Amma bağışlamaq en gözel bir şeydir. Hem savab qazanırsan, hem de adamın özüne xoş olur.
Rauf qarşısındakı qızın fikirlerine teeccüblenirdi. Mayaya bele diqqetle baxmamışdı hele. Eslinde öz-özlüyünde etiraf edirdi ki, qızın fikirlerinde heqiqet var idi. Amma yene barışmazcasına öz mövqeyinden çekilmek istemirdi:
− Ele adamlar da var ki, bağışlanmağa layiq sehvler etmirler. Eger bağışlasan, onların seviyyesine enmiş olursan, onlar da ayaqlayıb keçir seni, beleden-beleye!
Maya bir anlıq susdu. Müellimin sözleri onu hiddetlendirmişdi. Barıt dolu tapançaya oxşayırdı. Eger qarşısındakı öz yaşıdlarından biri olsaydı, üreyindekilerin hamısını boşaltmışdı üstüne. Amma Rauf ona daha ferqli baxırdı. Ele bil, ele bil bir az maraqla...
− Bağışlayın, amma onda gerek bizim de etdiyimiz her sehve göre

<< 1 ... 57 58 [59] 60 61 ... 101 >>