ayılanda xatırlayacaq ki, sadece berk qorxmuşdu ve huşunu itirdi.Qızı divana qoyub, zala qayıtdı. “Qonaqlar” yoxa çıxmışdılar. Kinli-kinli gülümseyib, ehtiyatla pencerenin kenarından perdeni azacıq araladı. Gelenler telesik maşına doluşurdular.Bexti onda getirib ki, çöldekiler de içeri gelmeyibler. Demeli,polis söhbetinden xeber tutublar. Yanılmayıb, onları dinleyirlermiş.
Esebilikle içeri qayıdıb, yır-yığış etdi. Qızın stolun üstünde qalan telefonunu onun mekteb çantasına atdı. Mayanı da çiynine alıb, otaqdan çıxdı.
Polis maşınlarının sesi bir-birine qarışmışdı. İçeri giren hündürboylu kişi teeccüble Mayanı süzüb soruşdu:
− Ne olub? Bu kimdi?
− Sonra izah ederem. Maşınımı yoxlayın. Deqiq ora “hediyye”qoyublar. Men tecili sizin maşınlardan biri ile getmeliyem.
Kişi arxaya dönüb, berkden çağırdı:
− Xalıqov! – sonra Raufa teref döndü, - narahat olma, hara lazımdı çatdırarlar seni.
− Lazım deyil! Açarları verin, özüm gedecem.
− Hm, yaxşı. Yene ne işe düşmüsen?
Rauf narazılıqla başını buladı:
− Yaxşı işe düşmerik...
* * *
Başı berk ağrıyırdı. Beyninde nese uğultu var idi. Ele bil zavodda düz müherrikin yanında dayanmışdı. Alnını ovuşdurub,gözlerini açdı. Maşında idi. Ona ne olmuşdu? Her şeyi xatırlamağa başladı. He, fizika hazırlığında idi. Birden tanımadığı, ümumiyyetle heç üzlerini göre bilmediyi kimlerse geldi. Rauf müellim yaman narahat oldu. Sonra ona çöle çıxmamağı tapşırıb, özü getdi. Evvel ses-semir gelmedi. Amma
qefil bir mereke qopdu, gel göresen. Silah sesleri, qışqırtı. Sonra, sonra?... Rauf müellim içeri geldi. Elinde de nese vardı. Amma qorxudan, heyecandan ne olduğunu heç anlaya bilmedi. He, sonra da huşunu itirdi deyesen. Amma ömründe huşunu itirmeyib. Hem de ne qeder heyecanlı olsa da, özünden getmek heddinde deyildi. Belke de özünden xeberi olmayıb, nece huşunu itirdiyini heç hiss etmeyib?! Çünki Rauf müellim onu silleledi, özüne gel dedi, çiyninden tutub silkeledi. He, he...Bele de olub yeqin. Vay, ne pis olub. Onda bes indi

<< 1 ... 64 65 [66] 67 68 ... 101 >>