GÜNLERİN BİR GÜNÜ


—Üç yüz otuz üç!
Heç kes hay vermedi.
Kassaçı ucadan tekrar etdi:
—333!
Birden Nemet duman içinde derk eledi ki, deyesen onu
çağırırlar. Yaxasından döşlük kimi asılmış kerpicvarı ağ
lövheye baxdı: lövhenin üstündeki üç iri reqemi aydın gördü ve
var gücüyle barırdı:
—Menem, Namazov Nemet!
Sesi lap yavaşdan çıxdı.
Növbede dayanmış adamlar ona mezemmetle baxırdılar.
Susmuşdular. Yorğun, kederli görkemleri vardı. Çoxusunun
sifeti Nemete tanış gelirdi, amma kim olduqlarını teyin ede
bilmirdi. Bu adamları harda görüb, haçan?
Sessiz addımlarla kassaya yanaşdı.
—Hara bilet almaq isteyirsiniz?
—Bakıya.
—Hansı qatara
4
—Bakıya getmeye icazen var?
—İcaze lazımdır? Men üç ildir növbeye yazılmışam.
—Dexli yoxdur. Neçe bilet isteyirsen?
Nemet barmaqlarını yummağa başladı.
—Bir, iki, üç, dörd, beş, altı. Altı. Plaskart. Kupe.
—Kime—kime?
—Arvadım bir. Men iki. Qayınanam üç. Üç de qızım.
—Qızlar senin deyil.
Nemet teeccüb etdi: kassaçı qadın bunu hardan bilirdi?
—Biri menimdir, ikisi...
—Birine bilet vere bilerem. O ikisinin de öz ataları gelib
alsın.
Nemeti qüsse bürüdü. Gerek hemişe bele bir engel çıxsın.
Özü de lap son deqiqede. Üç il gözleyenden sonra. Bu zaman
yadına başqa bir mesele de düşdü: "Qoy bunu da deyim, sonra
bu da bir iş olar".
—Pişiyimiz de var, — dedi, — pişiye de bilet almaq
lazımdır?
—Mütleq.
—Yaxşı, onda demeli, beş bilet verin, — barmaqlarını birbir
yumdu, — arvadım, men, qayınanam, kiçik qızım, pişik.
Kassaçı biletleri yazmağa başladı.
Bu vaxt növbeden kimse çıxıb kassaçıya yanaşdı, eyilib
qulağına ne ise pıçıldadı.
Kassaçı diqqetle Nemeti süzdü:
—Eyib olsun sene, — dedi, — aldadıbsan bizi. Bir eyninin
geyimine bax.
Nemet evvel öz geyimine, sonra ise növbede dayanmış
yorğun, ezgin adamların geyimine baxdı.
Növbede dayanan kişiler ve qadınlar eyni rengli boz zolaqzolaq
pijama ve xalat geymişdiler. Tekce Nemetin eyninde
mavi rengli saya pijama vardı.
Adamlar ona mezemmetle

[1] 2 3 ... 460 >>