Nemetin içinde qopdu, bayraq
kimi qelbinde dalğalandı: birden-bire derk etdi ki, Süreyyaya
16
aşiq olub. Bu keşf damardakı qan kimi tepeden topuğacan içini
dolaşdı, dövran etdi, qızdırdı. İçinde ne ise uçub dağıldı.
Düşündü, anladı ki, bu, heder, ümidsiz, gümansız bir sevgidir.
Ne evveli var, ne axırı. Süreyya onunçun ebediyyen
çatılmazdır. Ve bu fikrin mütleqliyi xeste bir ehtiras kimi onu
daha da gözertdi, qövr etdirdi, ele bil qelbine, beynine bir qom
qor atdılar.
Kederlenmedi. İlıq, titrek, nigaran bir duyğu bütün varlığını
limhelim doldurmuşdu. Ele bil tramvay silkelendikce o bu hissin
bir gilesinin, bir damcısının dağılacağından qorxurdu.
Tramvay relslerde çaqqaçuruq atlandıqca pencerelerde
ulduzlar diksinirdi...
O gece dar daxmasına getmedi. Seherecen küçeleri
hadırladı. Seherecen Süreyya da onunlaydı.
Aman allah! Ele bil bütün bunlar dünen olmuşdu. Ya da min
il bundan qabaq. İndi, on il sonra o mart gecesinin uzaq ürkek
xatirelerini düşündükce Nemet gülümsünürdü.
Heyat qeribe gözlenilmezliklerle doludur. On il bundan
qabaq, o mart gecesi Nemete ömrünün bax bu gününü, 65-ci il
5 iyun gününü danışsaydılar, inanmazdı.
Bu gün seherden beri baş vermiş en adi, xırda hadiseler—
Süreyyanın onu yuxudan oyatması, qarşı-qarşıya oturub çay
içmeleri, qendqabını bir-birine ötürmeleri, evden çıxarken
sağollaşmaları — bütün bunlar hamısı on il bundan qabaq
Nemete mümkünsüz bir xülya, çatılmaz bir röya kimi
görünürdü. Doğrudan beledir e... .
Bu fikirden başqa bir xoş ümid de doğdu. Belke on il sonra
heyatında olacaqları da bu gün heç tesevvürüne getire bilmir.
Nemet en gizli arzularını, quyular dibinde gizletdiklerini, heç
bir zaman heyata keçeceyine inanmadıqlarını yada salmağa
çalışdı. Yadına saldı, düşündü, güldü. Yeni doğrudan bir vaxt
gelecek bütün bunlar reallığa, oluya çevrilecek? Çetin ağlı
kesir. Amma meger on il bundan qabaq bu günümü
danışsaydılar, inanardım? Yox. Demeli...
17
Demeli, her şey ola biler. Fikrimden

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 460 >>