oyatdı.
Gözlerini açdı. Gördü ki, kefliliyi de keçib. Tamam ayıq idi.
Tamam da oyaq. Yuxusuzluğa alışmış bir adam tecrübesiyle
derhal başa düşdü ki, tezeden çetin yata.
Ele bil kimse onu oyatmış ve beynini fikirle doldurmuşdu.
Yaman da yanğısı vardı. Durub su içdi.
Fikirlerini qovmaq istedi. Divara teraf çevrildi. Elini
xeriteye çekdi: Ağcatau, Sasık göl, Ağcal...
Amma fikirler qayıtdı. Onları dağıtdı. Yene qayıtdılar.
Yene. Yene...
Dünen seherden beri başında oyanan fikirler ele bil yeniden
resm-keçide gelmişdi.
135
Evvelce atası haqqında düşünmeye başladı. Düşündü ki,
bax, anam deyirdi atanın Samuxda yaman hörmeti vardı. Evler
tikmişdi, yol çekdirmişdi. Sonra düşündü ki, Samux indi
Mingeçevir denizinin dibindedir. Evleri, yolları, hamısı...
Bes Samuxda yaşayan adamlar? O adamlar ki, atası onların
hörmetini qazanmışdı? Heresi bir yana dağılıb. Belke atasının
suretini, xatiresini, bağışlanmış fotoşekiller kimi, heresi bir
terefe aparıb. Belke de...
Sonra hardansa beyninde qafiyeler dolaşmağa başladı: azsa,
pozsa, yazsa...
Sonra nedense pencerenin axar-baxarı haqqında düşünmeye
başladı: Qız qalasının tepesi, Akademiyanın teze binası. Bank,
deyirman.
Sonra marşrutlu avtobus haqqında dünenki fikirlerini
xatırladı.
Sonra qulaqlarında maqintofon yazıları canlandı:
"Bir de men görsem ki..." — bu cümle nebz kimi beyninde
döyünmeye başladı.
O biri otaqda saat üç defe vurdu ve qefilce bir an içinde
Nemet her şeyi başa düşdü.
Fikirleri durulub aydınlaşdı ve Nemet her şeyi birden anladı.
Anladı ki, pencerenin axar-baxarı ne qeder cazibeli,
menzereli, gözel olsa da, o, Nemet bu görünüşe nifret edir.
Nifret edir, çünki o, bu menzereye mehkumdur. Ömürlük
mehkumdur. Heç bir zaman bu pencere, qatar penceresi kimi
herekete gelib deyişmeyecekdir. Bu pencereni xalça kimi dörd
mismarla onun heyatına mıxlayıblar. Ömrü boyu o bu
pencereden baxıb Qız qalasının tepesini, Akademiyanın yeni
binasını, bankı, deyirmanı görecek.
Adam öz heyatını

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 460 >>