şöbesinin bir işçisi Nemete başqa işçisi Tehminenin
gözleri haqqında melumat verir. Ne sehnedir! Doğrudan ne
olardı, indi götürüb Dadaşa zeng edesen?! Eh, ne boş-boş
danışırsan, heç eleyersen? Niye elemirem? Ay eledin ha!
Vallah, deli şeytan deyir, dur ele. Ay eledin ha! Yaxşı. Nemet,
yat. He, ne oldu, ezizim, deyirem axı, sen deli şeytanın sözüyle
durub-oturan oğlanlardan deyilsen. Sen hemişe ağıllı şöbe
müdirinin qoyduğu qayda-qanunlarla yaşayan oğlansan. Ele bu
tutduğun yolnan da get. İşin yaxşı olar. Demeli, bele? Yaxşı,
baxarıq.
Nemet ayağa durdu. Gece mestlerini geydi, pijamasını
düymeledi, dehlize çıxdı. Telefonun desteyini qaldırdı. Vaxt
gec olduğundan, telefondan derhal aydın "zummer" eşidildi.
Nemet özüne bele qeribe görünen bir etinasızlıqla Dadaşın
nömresini yığdı. "Beş siqnal gözleyeceyem, cavab çıxmasa
asacam". Dördüncü siqnaldan sonra Dadaşın sesi geldi:
—Allo!
Ses yuxulu ses deyildi. Hemişeki aydın, temkinli ses idi.
Nemet bir an susdu, sonra celd:
—Menem. Nemetdi, — dedi. Daha geriye yol yox idi.
—Buyur, Nemet.
—Bağışlayın. Dadaş müellim, sizi yuxudan oyatdım.
—Yox, yox, yatmamışdım, işleyirdim.
Birden-bire Nemet özünü aciz ve miskin hiss etdi. Yatmış
bir möteberi gece saat üçde yuxudan oyadıb qeribe sual vermek
ürek isteyirdi! Amma gecenin bu vaxtında oturub işleyen bir
adamı bele axmaq bir sualla işinden ayırmaq yüngüllük idi,
uşaqlıq idi, sataşmaq idi. "Tecili suretde ayrı bir behane tapıb
139
işin içinden çıxmaq lazımdır".
—Dadaş müellim, sizden bir şey soruşmaq isteyirem. —
Bunu vaxt qazanmaq üçün dedi.
—Buyur.
"Aha, tapdı".
—Dadaş müellim, men bele şeylerde yaman vasvasıyam.
Yata bilmirem. Sabaha qeder yerimde qovrulacaqdım. Siz
allah, bir meni sakit eleyin. İnciyib elemediniz ki?.. Bizim bu
qonşu, Mürşüd bir az şitlik edirdi. Murtuz Balayeviç de bir az
kobud adamdır... Deyirem belke...
Dadaş onun sözünü yarımçıq qoydu:
—Yox, yox, ne danışırsan, Nemet, deli olma. Her şey lap
ela idi. Niye inciyirem?

<< 1 ... 108 109 [110] 111 112 ... 460 >>