qovduqlarım, quyular
dibinde basdırdıqlarım, haqqında düşünmek bele
istemediklerim hamısı bir gün — beş ilden, on, on beş ilden
sonra, heyatım ola biler.
Ancaq bu fikirden sevinmedi. Çünki bu fikrin ardınca ikinci
bedbin fikir de geldi: belke bütün bunlar reallığa, doğruya
çevrilende, ömrüm olanda onlar da bugünkü heyatım kimi adi,
verdişli, gündelik olacaq...
Bir gün Nemet hemişeki kimi qızlarla meşğul olmaq üçün
Esedgile gelende çöl qapılarını taybatay açıq gördü. Qonşular,
qohumlar, tanıdığı ve tanımadığı çoxlu adam girib-çıxırdı.
Dehlizde Alyanı — Süreyyanın böyük bacısını gördü. Evvel
geyimine diqqet eledi — geyiminde ne ise bir telesik matem,
lapdan düşmüş yas elameti vardı: başına qara örpek salmışdı,
ancaq paltarı ala-bezek idi. Sonra sifetini gördü. Gözleri
şişmişdi, qıpqırmızı idi, amma dodaqları boyalıydı.
Nemet hövlnak içeri keçdi.
O gün gündüz saat ikide Esed ele idaredece keçinmişdi.
Üreyi partlamışdı.
Meyit balaca otaqda idi. Arvadlar olan otaqda. Böyük
otaqda divar boyunca çoxlu stul düzülmüşdü. Qonşulardan
yene de daşıyırdılar. Nemetin tanıdığı ve tanımadığı kişiler
oturub xısın-xısın Esedin özünden, rehmetlik atasından,
ölümün qaşla göz arasında olmasından, ecelden, ürek
xesteliyinden, ümumiyyetle, xesteliklerden söhbet edirdiler.
Qara boz köyneyini şalvarının üstünden salmış, buxara papaqlı,
çal topasaqqallı, Nemetin tanımadığı qoca bir kişi:
—Ölüm var ki, ölümdür, ölüm de var zulumdur, — dedi. —
Bununku lap zulum oldu.
Yeddisi çıxanacan Nemet seher-axşam her gün gelirdi.
Yeddisi günü axşam camaat dağılışanda Süreyya Nemete
yanaşdı:
—Bu günler alem qarışdı, — dedi. Karmen onsuz da
axsayır, indi yeqin lap geri qalıb. Sabahdan yene meşğul
18
olmağa başlayın, özü de lap ciddi.
İki aydan sonra bir gün Nemet utana-utana Süreyyaya
yanaşdı:
—Süreyya bacı, — dedi. — Çoxdan beri demek istediyi
sözleri nece deyeceyini bilmirdi. — Bilirsiz, Süreyya bacı, men
ele alışmışam ki, sizin ailenize... isteyirdim deyem size

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 460 >>