Adamlar cürbecürdür. Heresinin öz
duzu, öz lezzeti var. Ele adamlar olmasaydı, heyat maraqsız
olardı. Sen lap arxayın ol. Rahat get yat. Gecen xeyre qalsın,
— cavab gözlememiş desteyi yere qoydu.
"Vessalam, Nemet müellim. Bu da senin qiyamın. Bu da
senin meydan oxumağın. Bu meydan oxumaq olmadı, meydan
sulamaq oldu. Qiyam olmadı, mütiliyinin yeni ifrat bir tesdiqi
oldu. Di get yat. Eşitmedinmi, Dadaş sene rüsxet verdi. Yat".
Nemet otağa keçib qaranlıqda penceyini tapdı, cibinden
siqaret çıxarıb iki qullab vurdu, dehlize qayıtdı. Telefonun,
desteyini qaldırıb nömreni yığdı. Du, du, du...
—Beli, — Dadaşın sesi yene de sakit ve temkinli idi.
—Menem, Nemetdir.
—Eşidirem.
—Dadaş müellim, sizden bir şey soruşmaq isteyirem.
Tehminenin gözleri ne rengdedir? — birnefese dedi.
Destek sükuta qerq oldu. "He, ele olarsan, müellim.
Deyesen söz boğazında qaldı. Bir udqun görek. He, indi cavab
ver. Hemişeki tek sakit ve temkinle gece saat dörde iyirmi
deqiqe işlemiş işçin Nemete, işçin Tehminenin gözlerini rengi
baresinde melumat ver görüm".
—Nemet, — ses evvelki kimi sakit idi, — deyesen, biz
140
gedenden sonra xelvete salıb tekbaşına içmisen.
Nemet bu sözlerin menasını da, Dadaşın sakitliyinin
sebebini de anladı. Bu veziyyet Dadaşçün qeribe, qeyri-adi bir
şey deyildi. Ömrü boyu Dadaş ele növbenöv qeribelikler
görmüşdü ki, Nemetin ecaib sualı onu teeccübe getirib
halından çıxarda bilmezdi. Sualın vaxtına — gece saat dördün
yarısına geldikde ise, buna da verdişli idi: Memmed Nesirin
vizitleri de texminen gecenin bu radelerinde olurdu. "Bizden
sonra xelvete salıb içmisen". Dadaş, Nemete Memmed Nesir
kimi baxırdı. Elbette, Nemet Memmed Nesir deyil, ağlı,
derrakesi var. Hem de ailesi, arvadı qoymaz. Amma ömründe
bir gece Memmednesirlik edirse, dünya dağılmaz. Dadaş
temkinle ve çox soyuq:
—Nemet, get yat, — dedi, — gecdir. Yaxşıca el-üzunü yu,
sonra yat.
—Dadaş müellim, eger ele bilirsiz ki, men serxoşam, çox
sehv edirsiniz. Eger meni teze

<< 1 ... 109 110 [111] 112 113 ... 460 >>